por mo i modh nga t’gjith osht Cioran, tu kerku foto mendimtaresh qe mbajne kafken e tyre ne dore, gjeta nje foto te tij qe m’ka bo shum me qesh.
Nuk ia vlen të vrasësh veten, pasi vetja vritet gjithnjë tepër vonë - Emil Cioran
Sigurisht qe Cioran u vetëvra, vonë, por u vetëvra. 
nuk di dhe as kam dëshirë të di se që të jesh artist, intelektual i modh, duhet të jesh dhe njeri i dhjerë
njeri i dhjere nuk eshte vetem ai qe del ne resme n’hale, gje qe del dukshem si fenomen ne nje epoke te dhjere qe se ka per gje fenomenin, bile edhe mburret dhe imponon nje menyre jetese mondane te tille, pa pjerdh fare se kush ka deshire te di e nuk di, apo ben sikur nuk di. Aq mire ne keto tre raste per te dhjeret ne fuqi te nje epoke te dhjere, nuk i trazon kush.
Kjo nuk eshte gje e re.Lyndon johnson komunikonte me keshilltaret ndersa ishte ne hale , 
Karakteristika kryesore dhe, thënë me ironi, vlera e vetme e progresit në epokën postmoderne është se me të thënë, krijuar apo bërë një intelektual i modh, shqetsimi i vetëm i kolegëve të tij është që ta tejkalojnë menjëherë në mënyrë rrufeshme pa u tharë boja mirë. Psh sapo Samuel Beketi deklaron: “Komikja është tragjike”, hop hidhet Ionesko që ja kalon duke deklaruar: “Komikja është më dëshpëruese se tragjikja”, kështu progresi rezulton një rend o Marathonomak faqendritur me shpirt ndër dhëmbë duke bërtitur kush t’ja kalojë njëri tjetrit si kalamajtë e vegjël. Ose shëmbull tjetër: bën Piro Manzoni ready-made Merda d’artista, kavanoz i mush tumllas me mut artisti ekspozuar në muze, hop Wim Delvoye bën Cloaca, agregat makinë që prodhon mut njeriu nga ushqime të freskëta njerzore para syve të spektatorëve dashamirës të artit.
O burra artistë t’mdhenj vraponi ta hani mutin në publik si performance në mesh të sheshit, keshtu bëheni të famshëm para se ta bëjë ndokush tjetër para jush, me vrap drejt shkatërrimit!
E qeshura e tij me të madhe ishte kaq me të madhe, sa nga goja e hapur kanatash i shiheshin bajamet, dhe po të zgjasje pak kokën mund të shihje pusin e humnerës së ezofagut me në fund llamburitjen e vrimës anale si hënë e plotë në një errësirë të thellë.
Parajsat artificiale janë të njëjta me ferret natyrore, siç është intelektuali artificial njësoj me budallën natyror.
Kur s’ka stimë ndërmjet tënë, detyrimisht diskursi është pa kuptim midis tënë.
Vetmia është braktisje e pësuar dhe e shpërfytyruar artistikisht si vetmi e kërkuar, është pafuqi e shtirur me kast si fuqi, është pavlerë e ekspozuar në vitrinë si vlerë.
Kufoma është muti i fundit i të ndjerit - Raymond Queneau
Deklarata e mësipërme për një jobesimtar është muti i parafundit para se të bëjë mutin e fundit.
La storia, a sua volta, è sempre contemporanea, nel senso che essa è legata al presente, nella persona e nell’ambiente dello storico, che muove sempre nell’opera sua da proprî interessi attuali - Benedetto Croce
Kryqi me këtë shprehje më se të vërtetë, në kuptimin që përshkruan saktë çfar ndodh në të vërtetë me kulturën zyrtare në çdo kohë historike, është profeti ideolog i lëvizjes kaliforniane për rrëzimin e skulpturave. Këtë lloj të vërtete do ta demaskojë vetem e vërteta e ardhjes së Fundit të Historisë dhe ardhja reale e Fundit të Historisë ku do të shpjegohet finaliteti i personave që kanë bërë historinë dhe skulpturave të tyre dora dorës të rrëzuara. Lëvizja për Rrëzimin e Statujave, pak rëndësi ka negative apo pozitive, është një shenjë që jemi bash në këtë kohë, historia po troket në derë, ani pse me trokëllimëm e boleve të Marlonit.
Njeriu jeton në të ardhmen e lavdishme (zakonisht bolet e djathtë konservatorë) ose në të ardhmen e ndritur (zakonisht bolet e majtë progresistë), ose në të dyja bashkë aspiratat dhe pozitat (të baraztundurit) për t’i shpëtuar mjerimit të tanishmes banale dhe vrasjes të ndërgjegjes për krimin e asgjësimit të Përjetshmit, dhe për pasojë edhe të përjetsisë të rikuperuar nëpërmjet falsitetit të kaluarës që nuk kalon kurrë dhe të ardhmes që nuk ardhet kurrë. Për të qenë në përjetsi jemi gjithnjë, vetëm se ndryshon shenja, jemi përjetsisht në përjetsi të Ferrit të së tanishmes duke fantazuar dhe endërruar Parajsën e të kaluarës dhe të së ardhmes.
Ata që nuk e njohin historinë janë të dënuar ta përsërisin atë - Edmund Burke
E vetmja gjë që mësojmë nga historia është se nuk mësojmë kurrgjë nga historia - Hegel
Ai i modhi ka than nji gjo t’modhe e ky qetri më i modh se ky i modhi qetër ka than një gjë akoma më t’modhe se e të modhit tjetër, e ndërkohë historia, megjithse e ndalur në Stacionin Terminal Postmodern, vazhdon kaosin kriminal të nxitur nga marrëzitë e gigantëve të adhuruar nga xhuxhmaxhuxhët.
Më pëlqen shumë kur një femër thotë: “mi hai rotto le palle”, është tepër ngazëllyese, eksituese dhe tepër metafizike të të thyhet diçka që nuk ke dhe zotëron.
-Më pëlqen entuziazmi yt naiv kur e quan veten “shkrimtar”.
-Mua do të pëlqente më tepër që dikush ta quante veten “skribë”.
(nga Ditar i një fuksi)
Sa herë dëgjoj ose lexoj në intervistë që intelektuali i modh, përfshirë edhe më të famshmit, e mban veten për rrebel t’modh kundertiran; e nuk e di pse e bëjnë këtë lloj majekrahi, nga injoranca apo për të qetësuar vrasjen e ndërgjegjes, janë koqe apo shtiren? Rrebelizmi ndaj pushtetit i përket një epoke të kaluar totalitariste nazifashiste dhe komuniste ku kishte kuptim të bëje rebelin kundërautoritar, tani në epokën postmoderne sistemi jeton falë rrebelimit masiv, të gjithë janë rebelë që vetimagjinohen se po luftojnë kundër pushteteve tiranike imagjinare, mandje edhe protagonistët në komandë të pushtetit vetimagjinohen si rebelë. Tani Tirania inekzistente duhet shpikur detyrimisht që të shpiket edhe Rebeli fiction kundër Pushtetit vetë-shpikës fiction. Kësaj i thonë rre të rrejmë e “kush bën poza më të bukura” prometeike me mëlçi të mufatur nga ceroza alkoolike duke imagjinuar makthe revolucioni.
Për të demonstruar se vepra e artit është produkt i mjedisit shoqëror, mjafton të thuhet se ndonjëherë është një reagim kundër mjedisit dhe herë të tjera është shprehja e tij - Nicolás Gómez Dávila, In margine a un testo implicito, faqe 96, Adelphi
Për veprën postmoderne të artit është e pamjaftueshme të thuhet sepse është e pamundur të thuhet; vepra postmoderne (jo vetëm e artit) është një reagim kundër mjedisit dhe në të njëjtën kohë është shprehja e këtij mjedisi që mbijeton falë të qenurit kundër vetes në një akt vetëvrasjeje të përhershme.
Për të zgjidhur problemet e botës nuk mjafton të kesh mendime fisnike. Njerzimit nuk i mungojnë mendimet fisnike, madje ka më tepër se sa duhet. Asnjë politikan apo lider i çfardolloji ka tentuar të ndryshojë botën me mendime të liga; as edhe diktatorët, është një propagandë e pastër postotalitare që shërben për të lehtësuar ndërgjegjen e postotalitarit: “ne jemi të mirët, ata janë të këqijtë”. Problemi i madh i botës përmblidhet një frazë: “të gjithë në histori kanë dëshiruar paqen, por nuk kanë arritur asgjë, në mos e kanë përkeqësuar situatën”. Përse? Këtë pyetje të shtrojë Heideggeri po ja majti bytha, dhe jo traplliqe stratosferike filozofike: “Pse qënia dhe pse jo hiçi?”. Pyetje të tilla bëhen për t’u hequr si mendimtarë të mëdhenj, për të mos u përgjigjur dot; s’ka përgjigje për pyetje të tilla, edhe sikur të mendohesh me miliarda vjet s’gjen dot atë që nuk është. Pyetje të tilla bëhen për të bllokuar indirekt, pak rëndësi ka në mënyrë të vetëdijshme apo të pavetëdijshme, mundësinë e pyetjes si duhet.
(nga Ditar i një fuksi)
-Pse qënia dhe pse jo hiçi? - Hajdaraga
-Përgjigja ndodhet në pyetjen: “Pse njeriu bën pyetje pa dashur t’ja dijë për përgjigjet?”.