Kushtetuta amerikane saksionon të drejtën për lumturi, por kur një shtet të arrijë të saksionojë detyrën për lumturi në kushtetutën e tij, atëherë u kry bacë.
Zoti qesh, Satanai zgërdhihet.
E gjithë filozofia është fallco me përkufizim sepse është detyrimisht reduktuese si çdo disiplinë tjetër, shkencë, art, fe, etj. të cilat janë të gjitha pjesë në hava të një tërësie reale. Të gjitha disiplinat kulturore, përfshirë edhe filozofinë e shkencën, funksinojnë - gjithnjë kur ato funksionojnë - falë reduktimit ose mistifikimit që i bëjnë realitetit, i cili është holistik, pra i pamundur për t’u gjithëkuptuar dhe gjithëkapur për njeriun, vetkuptohet gjithashtu edhe i dëmshëm dhe i rrezikshëm, sepse njeriu rrezikon çmendurinë prej pafundësisë dë informacionit të Kozmosit (në kuptimin grek të fjalës, së bashku e përtejmja dhe e këtushmja).
Maçoku im bën gjërat që unë do të doja të bëja, por me më pak letërsi - Ennio Flaiano, Autobiografia del Blu di Prussia
Më mirë bëji gjërat me më pak letërsi, madje bëji pa letërsi fare, kështu nuk ke pse të kesh zili maçokun tënd.
Fraza e stërfamëshme e Dostojevskit: “Bukuria do të shpëtojë botën” është shembulli më i mirë se suksesi mondan i një të thëne, aforizmi, ideje etj., i detyrohet shpesh interpretimit pa kufi, dmth spekulimit të pastërt edhe në kuptimin më negativ: falsitetit mashtrues në shërben të interesesave të interpretit që kufirin e ve tek thana, aty ku ka lidhur gomarin Nastradini, aty ku është qendra e botës sipas Nastradinit.
1234567890
Filosofo e mendon, fetari e viziton, artisti e krijon ferrin, e nga kjo pikpamje zanati i artistit është më superior dhe për pasojë më i ekspozuar ndaj rrezikut, gjë e dëshmuar nga statistikat e vetvrasjeve artistike.
Kohë më parë intuita quhej hiri i Zotit që bie papritmas nga qielli, tani quhet subkonshi i njeriut që garfullon nga nëntoka e psikes.
Marrëzia jote i mrekullon të tjerët si injorancë magjepëse, por në të vërtetë është e njëjta marrëzi banale si e tyre.
(nga Ditar i një fuksi)
-Po më ankohej një arbitër futbolli i kategorive të fundit që kish arbitruar një ndeshje të zhvilluar në një qytezë me 10 mijë banore që shpesh kanë një stadium varfanjak pa tribunë ku spektatorët rrijnë në këmbë mbas rrethimit me rrjetë teli. Në këtë lloj stadiumi arbitri dëgjon gjithçka që bërtasin tifozët, dhe bërtasin të gjitha maskarallëqet e botës. Arbitri më tregoi një rast të fundit që nuk i kishte bërë vaki kurrë: një tifoz i kapur me duar në rrjetën rrethuese e shante vazhdimisht me rrënjë e degë, ankohej, qahej, bërtiste, etj. Në fillim gjë krejt normale, ky është futbolli standard që lejon të ofendohet tjetri lirisht (ndërsa po të bësh të njëjtën gjë jasht stadiumit, ndëshkohesh me ligj), por e veçanta kësaj radhe ishte se tifozi nuk e ndalte avazin si këngë vajtimi përgjatë gjithë ndeshjes pa pushuar asnjë çast, çfardo që të ndodhte e bënte arbitri. Unë qesha me të madhe, arbitri nuk e kuptonte pse qeshja, më në fund i thashë se kjo anekdotë është një kryevepër artistike që dëshmon thelbin e figurës së tifozit - bile edhe më përtej tifozit -, i cili vjen në stadium vetëm për tu ankuar për mjerimin e ekzistencës së vet; ndeshja është vetëm një pretekst; vë bast se tifozi në fjalë e ka vazhduar Kangen e Mjerimit edhe kur ka hipur në makine, bile edhe në shtepi, është ndalur vetëm kur e ka zënë gjumi shtrirë në krevat, e ndoshta e ka vazhduar edhe nëpër ëndrrat e tij. Kjo anektodë gjeniale vlen për të kuptuar thelbin, jo vetëm të tifozit sportiv, por edhe të tifozit politik, madje edhe të figurës së artistit t’modh që këndon vazhdimisht refrenin e mjerimit të jetës tij, dhe ka harruar dhe nuk di më shkakun përse është i mjerë dhe përse ankohet, nuk e di më as me cilin e ka inatin, vetëm krijon vazhdimisht si robot kryevepra artistike ankimtare.
(nga Ditar i një fuksi)
ore e keni vene re se shumica e artistëve t’dhenj dalin në resme duke mbajtur kafkën e tyre me dore nen mjeker? Siç duket ngaqë truri i tyre rëndon shumë për shkak të peshës së mendimeve të tyre t’mdhoja.
lind vetvetishem pergjigja ne forme pyetje: pse jo orangutangu dhe pse po Bukowski?
Allen Ginsberg festeggia il suo 39° compleanno nell’appartamento seminterrato del regista David Larcher a Chelsea con Miles e Sue Miles:
edhe Hygoit i rendon truri sa i dhem kaptina prej mendimeve mdhoja:
mban heshtën ne dore, heshtën e Don Kishotit se osht poet i modh, poeti mo i modh amerikon i te gjitha kohërave:
Vetë fakti që bëhen pyetje të ngjashme ekzistencialiste për çdo veprimtari njerëzore, duke filluar nga koha e klimës katasfrofike të dy luftërave të mëdha botërore të shekullit të kaluar: “Pse shërben filozofia? Pse shërben feja? Pse shërben arti? Pse shërben progresi?” - tregon se jetojmë në krize permanente. Për grekët e vjetër, për shembull, nuk bëhej fjalë se çfarë ishin arti, filozofia, feja, e për çfarë shërbejnë, janë të dobishme apo të padobishme? Grekë e lashtë nuk bënin të tilla pyetje, jo sepse grekët e lashtë e dinin ose nuk e dinin përgjigjet e këtyre pyetjeve, por sepse nuk kishin nevojë as t’i dinin, ata i jetonin natyrshëm siç jeton një fëmijëri në lumturi pa dyshime ekzistenciale. Të pyesësh për jetën, se ç’kuptim ka ekzistenca është shenjë vdekje dhe pleqërie. Oksidenti tani është në moshën e pensionit, jeton me shpresën se qeveria e re do na rrisë pensionet.
Na duhet:
Një stol i vogël
Një penis i gjatë
Një vrimë e gjërë.
po vërgjëra ç’na duhet i dashur apo të hymë me këpucë, kapele, valixhe ?