“Intelektuali i modh” është një qenie që brima e bythës i identifikohet me brimën e gojes duke u bërë një brimë e vetme ku zhduket koncepti i kohë-hapsirës, tip unaze wormhole e llojit Star Trek që shërben si portë kalimi në një univers paralel.
Një agjent sekret i vërtetë bën lojë të dyfishtë, mandje tamom tamom bën lojë të shumëfishtë, aq të shumëfishtë sa nuk e di as vetë se për kë shërbim sekret punon me të vërtetë. Dmth vërtet e quajnë shërbim inteligjent, por sa për të thënë, sepse në fakt është shërbim gomor fare.
Skizofreni është agjent i shërbimit sekret i “asaj bote” që sjell informacion rroma përtoma në “këtë botë” mçeftas policisë psikiatrike.
Për Pranverën një gjethe vjeshte e vetmuar që dridhet e vyshkur në degë është vetëm një kalbësire.
Nëse shef ndonjonin që fillon e shkruan çdo ditë në fejsbuk, dije se sapo ka dalë në pension.
Vetëm kur kërkon të bësh një gjë vërtet novatore e kupton sa vetëm je.
Si është më mire të jesh ekstrovers apo introvers? Ka rëndësi të mos jesh pervers.
Un nuk paragjykoj, bëj më tepër, zbatoj aksioma.
1234567890
I gjithë ky llapaqenllik i tërbuar për çështje politike në shoqërinë laike, bëhej dikur për çështje fetare në shoqërinë religjioze.
Të ashtuquaturat Luftrat Botrore nuk ishin literalisht “botrore” sepse ekzistonin vende të humbur të planetit që as nuk ja kishin haberin se kush ishte “virusi nazist”, “virusi kapitalist” apo “virusi komunist”. Kurse flama e koronavirusit është dukuri e mirënjohur në çdo cep të planetit, e njohin njësoj si eskimezët ashtu edhe njujorkezët, të gjithë pa përjashtim janë dhi në brekë njësoj prej frikës së vdekjes.
Koronavirus si dukuri tmerri, përveç sasijorisht, qendron edhe cilësisht më lart se tmerri i 3 Luftrave Botrore; në rastin e koronavirusit ankthi i vdekjes ekzistencial del lakuriq, i çveshur nga ideologjitë, të cilat pëpiqen të veshin racionalisht frikën iracionale nga vdekja.
Përpjekjet qesharake të negacionistëve për ta ideologjizuar dukurine e dëshmojnë dyfish frikën nga vdekja: tragjike dhe komike njëkohësisht, duke e shfaqur Fundin e Historisë si tragjikomedi.
“Vdekje e autorit” me pasojë long life të lexuesit si finalitet i veprës së autorit, e paralajmëruar metaforikisht nga Barthes, u krye literalisht me dukjen e rrjetave sociale dhe komentimin online pirdh të pjerdhim kundër autorit të veprës dhe postit.
Mbyllja e opsionit të komentimeve është verdikti i vdekjes së lexuesit, me sakte vrasjes së lexuesit, që i mirret haku prej autorit të ringjallur së vdekurish.
Historia providenciale është renditje gjendjesh shpirtërore (ose klimë epokale) vertikale që manifestohen në ndodhi reale horizontale të regjistruara (ose jo) në analet e historisë.
Këtë javë është rekordi i bukurisë së Vjeshtës së Vonë, ngjyrat janë aq të forta, aq shkrepëtitëse sa duken artificiale, sidomos nje ngjyrë ndryshku e papërcaktuar e gjetheve: kuqërrem-bordo-gështenjë me sfond blunë joshëse të qiellit deri në mbingopje, provë që edhe natyra e përdor fotoshopin një javë në vit.
Për tokë gjeta ca si biçim lëndë dushku me formë aerodinamike - të pa para ndonjëherë - dhe me ngjyrë të blertë në majë e të verdhë aty ku lidhet me degën. Por çfar më bëri çudi ishte se forma e tyre më çlodhte, në kuptimin që i mjaftonte vetvetes, më linte të lirë, më çlironte nga ngacmimi për të gjetur kuptimin dhe funksionin, si rëndom ngacmojnë format që shihen rrotull nesh.
Sigurisht ky ngacmim ndodh në mënyrë të pa ndërgjegjëshme sa herë hidhen sytë rreth e rrotull pa interes e në mënyrë instiktive, vetë akti i vështrimit në vetvete është hetim për të gjetur kuptimin dhe funksionin e formave. Prandaj në darkë je gjithnjë i lodhur, edhe sikur të mos kesh bërë asgjë gjatë ditës, përveç se ke vështruar pa interes botën.
1 Like
Ekrani digjital është superior ndaj faqes së librit prej letre, ekrani shkëlqen dritë të vetën si dielli, karta ndriçohet me dritë të reflektuar marrë hua si hëna.
Kundërvënia e falsitetit ndaj të Vërtetës është vetëm një mënyrë të thëni, sepse në realitet kihet të bëhet të bëhet me gjysëm të vërteta që i kundërvihen të Vërtetës. Përndryshe nëse falsiteti do të ekzistonte si entitet në vetvete, atëherë konflikti midis të Vërtetës dhe falsitetit do të vazhdonte në amëshim, bashkë me vuajtjen që nuk do të kishte kurrë fund.
Pra nëse hipotetikisht dhe strategjikisht e Vërteta është superiore ndaj falsitetit - gjë që e bën fatale fitoren e saj në Fund të Historisë -, realisht dhe taktikisht e Vërteta është inferiore ndaj gjysëm të vërtetës që është më e besueshme si koktej që ka një farë të vërtete brënda (prandaj e Vërteta kërkon sakrifica që të mos humbet sysh). Kjo biçim e vërtete e fundit (jo ajo në kllapa) aplikohet në mënyrë të qëllimtë nga propaganda politike dhe në mënyrë të pandërgjegjëshme (por jo krejt) në çdo rast tjetër të hetimit të së vërtetës në mënyrë të painteresuar, përfshirë rastin e hulumtimit filozofik të presupozuar dhe konsideruar rëndom i painteresuar.
Eh, edhe dashuria për Sofinë ka ngjyrë politike, e herë herë ka zgjyrë politike.
Diskutimi i dikurshëm midis teistë dhe ateistë me argumente logjike lidhur me ekzistencën apo mosekzistencën e Zotit, degraduar në epokën ngambrapamoderne në delirin tolerant agnostik: “ndoshta ekziston e ndoshta nuk ekziston”, është pesë me hiç, muhabet kot e lagu se lagu.
Ekzistenca e një qenie absolutisht të pastërt, origjinë e inteligjencës, mirësise, bukurisë, është e padurueshme për një qenie tradhëtore e mosmirnjohëse. Zoti nuk duhet të ekzistojë as si ide për tu diskutuar, qenia e Tij është fyerje për njeriun e rënë edhe si koncept.
Ka njerëz që janë mendjemëdhenj sepse janë mendje të mëdha.
Më mirë të urrejnë, se të përçmojnë. Më keq fare është të mos përfillin.
Vlera e përkthyesit mbetet hë për hë misioni më i madh intelektual që prej rrëzimit të Kullës së Babelit. Madje përkthyesi është misionari par ekselancë nëse kuptohet dhe përdoret fjala në kuptimin më të thellë dhe më të gjërë, jo vetëm të përkthimit nga gjuha në gjuhë si zanat i shqipëruesit, por edhe të përkthimit të Vërtetës, gjë për të cilën e ka fjalën edhe miti i keqkuptuar për shkak se i keqpërkthyer dhe i keqshqipëruar literalisht nga filologët si bjerrje e gjuhës origjinale parababelike. Në fakt miti kërkon të thotë se në të vërtetë bjerret e Vërteta Origjinale: “E para është Fjala” duhet përkthyer “E para është e Vërteta” (projekti i të Vërtetës më saktë).
Por më parë duhet përkthyer shqipëruesi, pastaj të tjerat.