Filozofia, si një strukturë me ambicje të shpjegojë tërë botën, fillon t’i japë fund ambicjes së saj me Hegelin, i cili shpalli Fundin e Filozofisë (bërë lesh e li me Fundin e Historisë), dhe me Marksin që tha: “filozofët deri tash vetëm e kanë shpjeguar botën, problemi është si ajo të ndryshohet ajo”. Meqë nuk u arrit të ndryshohet bota, u ndryshua filozofia; sa më tepër kalon koha, diskursi filozofik merr forma të tjetërsuara deliri pakuptim (Hajdaraga), ndonjëherë forma edhe të skizofrenuara, dmth të patologjizuara (Niçe). Pra meqë nuk ndryshoi bota, ndryshoi filozofi, i cili prej kohësh mund të përkufizohet si person që ka humbur buon sensin. Tani që edhe buonsensistët e kanë humbur buon sensin, i ke të gjithë filozofë t’mdhej; çdonjëri ka në xhep një shpjegim personal të botës, çdonjëri është shpjegimi i botës.
Ankesa ekologjike për shterimin e rezervave të planetit përqëndrohet zakonisht në kritikën kundër pangopesisë njerzorë për përfitime materiale të çdo lloji, i vishet gabimisht vetëm kapitalistit, sepse pangopësia është ves i përgjithshëm njerzor. Është provuar e stërprovuar historikisht se barkthatët mbeten gjithnjë të pangopur edhe mbasi mbushin zorrën; kërkesa fisnike për drejtësi universale është më tepër në funksion të fshehjes së vesit të pangopësisë edhe prej vetes, si turp i padurueshëm, i faktit evident që janë kapitalistë potencialë edhe ata që nuk kanë brekë në bythë. Provë për këtë është dështimi i komunizmit dhe restaurimi i kapitalizmit nga barkthatët që vazhdojnë të ankohen, dhe me siguri do vazhdojnë të ankohen njësoj edhe sikur të arrijnë nivelin zviceran të jetesës.
Sa për informacion: Zvicra e bankave të kapitalit botëror deri para 70 vjetësh ishte një vend i varfër malokësh barkthatë ku baballarët kanë jetuar në shekuj me shitjen e gjakut të bijve të tyre që i dërgoni të shërbenin si mercenarë në ushtritë e tërë Evropës (garda zvicerane e Vatikanit është një mbeturinë historike dhe folkloristike). Një tornitor zviceran ankohet me të drejtë që kapitali i pi gjakun, por pa aspak të drejtë bën sikur nuk vë re faktin evident që, nga pikpamja e drejtësisë universale, tornitori i botës së parë është një gjakpirës i tornitorit të botës tretë, i cili paguhet 10 herë më pak për të njëjtën punë.
Kur jeni duke komentuar, mund të thoni pak a shumë të vërtetën, ose edhe të vërtetën absolute (sepse ka ardhë puna me e thënë vetëm në Peshk), bashkë me pak a shumë të vërtetën, tregoni kryesisht, pa i rënë në të, se kush jeni në të vërtetë, megjithse kurrë e shkruar në dosjen tuaj.
Ne fillim Perendia krijoi qiejt edhe token. Pastaj butonin “Edit”
pastaj Perendia krijoi Satanin, i cili krijoi butonin “Cancel” dhe Peshkun
…dhe pa qe kjo nuk ishte mire …
meqenese s’kishte çfar t’i bente, shkrujti komentin: “U pa puna, vari hejbet kesaj pune, leni te komentojne robt per politike, koken hënkshin, kush o tu pjerdh per ta!”
1234567890
Progresi është me dy fytyra: përparon e mira, por përparon edhe e keqja. E ha kallup progresin, nëse e pranon të tërin kallup siç është.
Dualiteti eshte baza e jetes.merhumi charles dickens e pershkroi bukur me nje paragraf gjithe historine e njerezimit : It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of light, it was the season of darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair.”
vetem se ne kete rast nuk dualiteti i botes, eshte ambiguiteti i shpirtit njerzor, ose me sakte skizofrenia e njeriut qe i vishet dualitetit te natyres (dukuria e “projektimit psikologjik” te zbuluar nga Frojdi). Erresira dhe drita, nata dhe dita, jane dualitet pa te cilin nuk do te ishte e mundur jeta ne Toke, pra dualiteti ne kete rast eshte i natyrshem dhe frytdhenes. Ndersa terri shpirteror, erresira e vetmise se ferrit, alternuar skizofrenikisht drita e dashnise se modhe per Qerimen: “un vdes per ty Qerime, po vje i here sonte”, ose fraza e Dikens nacionalisti anglosakon per dashurine e atdheut ne shekuj, ose drita e Iluminizmit qe ndriçon terrin e obskurantizmit mesjetar siç thonte shoku Enver, ja ambiguiteti skizofren njerzor qe i has per dite, ne çdo çast.
meqe flasim per vetmine .vetmia eshte me teper gjendje mendore .Shife maradonen te cilin e brohorisnn me adhurim miliona njerez vdiq duke u ndjere i vetmuar .kur vdqi ai i vetmuar , cmund te thuhet per miliarda njerez te rendomte qe s’i njeh kush …
dicka ka pas ditur cifuti i lashte kur tha ne bibel se lumturia nuk vjen as nga kamja as nga fama as nga cdo gje tjeter por vecse nga perendia.
La Bombonera homenajeó a Diego - YouTube
Ndarja anglosaksone e vetmisë në loneliness malinje dhe solitude beninje është dëshmi jo e dualitetit yin-yang, por e realitetit ambig skizofren dangër-dungër: terr i ferrit dhe dritë e parajsës.
nesra s’vjen kurrë
m’duket se kom thon dje që nesra s’vjen kurr, apo kom thon pasnesra pas nji jave s’vje kurr? E ku di un, un s’maj men çër kom honger mrom, barku do llaçò përditë, nuk të le me menu se çër ke me honger nesra që s’vjen kurrë ose ku dreqin ka hum e djeshmja që s’ka qen kurre. Po t’patktën t’vite nesra pasnesër pas i jave qi t’mushim barkun tamom si o për t’mush!
Pyetjes që çfar libri filozofik ose ese i rekomandon të lexojë një politikani, i përgjigjem:
-Manual i lojrave të shahut më të rëndësishme në histori. Në mos ky, asnjë tjetër, ndoshta libri i telefonave.
fuxcopjac interneti
Në shoqëritë jashtë shtetit (dhe jo vetëm) ekziston rëndom mendimi që në shoqëritë patriarkale komandojnë burrat. Kjo gjë e vërtetetë deri diku e në një farë mënyre, sepse në shoqëritë patriarkale dhe matriarkale, dhe aq më tepë në çorbën e derrit patriarko-matrialkale bashkohore, e vërteta është ambige si mësalla me dy faqe dhe e pafytyrë si gjysëm e vërtetë (që është më keq dhe më mashtrues se falsiteti i plotë), gjë që nuk e dinë mirë banorët e shoqërive jasht shtetit, për mungesë eksperience te drejtëpërdrjetë. Për kë e ka pasur fatin e mirë (dhe të keq njëkohësisht, gjithnjë në pilaf ambiguiteti dyfytyrësh i pafytyrë), ka një farë mundësie të ketë kuptuar që gratë komandojnë në mënyrë të fshehur në shoqëritë patriarkale, dhe në forma të ndryshme hakmarrjeje për komandën tiranike të burrave superiorë në mënyrë të dukëshme. Një dëshmi e shkëlqyeshme për këtë gjysëm të vërtetë, më mashtrues se falsiteti i plotë, ështe shprehja gjigante tiranase: “I ka fry n’vesh hoxha i notës”, e cila thuhet kur vendimi i burrit ndikohet prej gruas gjatë konsultave të natës në shtatin bashkëshortor.
Kjo shprehje e urtë popullore është akoma më gjigante sepse dëshmon ndërlidhjen themelore midis seksit dhe fesë.
Nuk ka mjet më të mirë se muzika e lehtë për të rikujtuar flashbek situata çfardo (të lehta) të së kaluarës.
Madhështia e vërtetë e njeriut është kur sheh gjërat e mëdha edhe në gjëra të vogla.