Hetimi maniakal për të treguar se çdo lloj ide ose tezë novatore në historë e kulturës i është vjedhur një personi të panjohur nga gjeniu i stërnjohur, është tashmë një sport popullor i ngjashëm më teoritë e komplotit, që nuk kursen as figura të stabilizuara me besueshmëri absolute si maja të paprekëshme të kulturës, si psh Ajnshtajn dhe Darvin. Një shëmbull tjetër, i mirënjohur në popull, është Kadare i akuzuar atëbotë se vidhte idetë e romaneve me të duart: nga të huajt jashtë shtetit dhe nga bashkëatdhetarët përbrënda shtetit. Jo shumë e njohur në popull është fakti se akuza në fjalë: “ai i vodhi idenë ktij; ky i vodhi atij”, ishte një konstante banale në muhabetet rreth tavolinave të klubit të Lidhjes së Shkrimtarëve. Ndërsa sot e dëgjoj të njëjtin muhabet në ambjentet universitarë, edhe jashtë shtetit, mbushur tumllas me akuza kundër profesorëve e docentëve vjedhajdutë që përlajnë idetë e studentëve gjatë mbrojtjes së diplomës.
Patenta e shpikjes së zjarrit i takon Prometeut që i vodhi sekretin e zjarrit perëndive të Olimpit. Akti zanafillor prometeik kushtëzon të gjithë historinë e kulturës, dhe poza prometeike e kulturistit në shekuj, që pak nga pak merr forma luçiferike në epokën moderne.
Nuk i kam mbajtur bishtukun Ajnshtajnit dhe Darvinit, dhe as Kadaresë, por i kam mbajtur bishtukun shumë rasteve të ngjashëm në përmasa shumë më të reduktuara, të bëra vaki rreth e përqark meje, ku kam vënë re të veprojë pothuaj ligji: kush ka ide origjinale, nuk para ka edhe takatin e duhur t’i dëshmojë dhe t’i përhapë ato deri në nivel zyrtar. Nuk është kollaj të mbrosh një ide ose tezë novatore, sidomos në fillim pësohen persekutime dhe vuajtje pa fund; me fjalë të tjera ka vlerë dhe meritë edhe vjedhajduti që arrin t’i bëjë zyrtare. Pra, ose duhen mbajtur dy kunguj nën një sqetull, gjë e pamundur, ose duhen dy vetë që kanë meritë njësoj në mbajtjen secili një kungull nën një sqetull. Çfarë është e kriminale dhe e poshtër në historinë e progresit novator, është ligji i majmunit që sakrifikohet Abeli e bëhet famoz vetëm Kaini; sakrifica mbahet e fshehur, ndryshe nuk do ishte sakrificë dhe nuk do kishte sakrificë.
Mund të fal të keqen që më ke bërë, por nuk mund të fal dot të keqen që njëkohësisht i ke bërë edhe vetes, nuk është në kompetencën time.
Çdonjeri është i përgjegjshëm (mban përgjegjsi) për veprimet e veta, asnjë tjetër, as Zoti. Të keqen që i ke bërë vetes nuk mund ta falë dot asnjeri, as Zoti vetë, i cili, nëqoftëse do të ndërhyntë në këtë rast, duke dënuar apo falur, do të asgjësonte Parimin e Lirisë dhe Parimin e Përgjegjsisë, të cilët janë 2 faqe të ndryshme të së njëjtës medalje. Përgjegjsia paguhet me çmimin e lirisë, dhe anasjelltas.
Pa Përgjegjshmëri dhe Liri do të ishim robotë, aspak qënie krijuese.
Me pak fjalë, në një mënyrë ose një tjetër, gjithçka paguhet në drrasë, nëse jemi të lirë, e nëse duam të jemi të lirë nga fajet e borxhet.
2 bolet e Marlonit tu bo i dor muhabet per Krishtlindje:
pastaj vjen nata
pastaj vjen 1 Maji dhe 2 tullumbacat e Marlonit ne formen e rrumullaket te Sekretarit te Pare dhe Kryeministrit, u ngriten lart ne ajrin festiv duke u endur hop andej e hop kendej
endur hop andej e hop kendej ato te shkreta te rrumbullakta per vite me rradhe derisa u mush gjithe horizonti me bole qe hovshin si majmuna, erdhi me ne fund momenti qe hop! iku komunizmi (njera bole) e hop! erdhi demokracia (tjetra bole), sikur hop! iken nje autobuz e hop! vjen tjetri
Ole, Ole kjo dynja
Olja, Oles nuk i ngja
Kuintesenca e Oles
Olja, Oles nuk i ngja ne ket dynja,
vetem se ka edhe nje tjeter dynja,
ku Ola katrore, Oles katrore i ngja:
Nëse feja është opium për popullin, atëherë arti ësht crack për miletin.
Marksi dhe marksistët demokratë e ka vënë re që feja është opium për popullin, por si shpjegohet që nuk e kanë vënë re se arti nuk është më pak opium për popullin? Apo punë shijesh, nuk është e thënë të kenë të gjithë të njëjtat shije!
Feja eshte nje mit per ti mbajtur Homo sapiens tok.Arti eshte pasqyrim i jetes se tyre ne forma te ndryshme .nganjehere e pasqyron jeten ashtu si eshte nganjehere ashtu si duhet te jete apo sapiens kane deshire te jete .
A ka ndonje diskutim ne Itali per te ndryshuar fjalet e himnit kombetar per te perfshire edhe sorelle e jo vetem fratelli?
jo nuk kam degjuar, se si kam thene shume here te tjera, halli im tani eshte te mos degjoj, te mbrohem nga informacioni, te mos i hap linqet, dmth te ushtroj zanatin tim: te mbaj popullin ne injorancen e obskurantizmit mesjetar.
Feja dhe arti (dhe filozofia) kanè nje funksion me te fuqishem dhe me te larte sa thu ti dhe rendom thuhet verdalle, kane funksion providencial, dmth nuk kane funksion ne vetvete, si art per par art, fe per fe, filozofi per filozofi. Funksoin providencial ne kuptimin qe synojne ne nje finalitet, synojne Fundin e Historise thene ne stil hegelian ose marksist (se ka edhe stile te tjere, si psh stili fetar i Fundit te Koheve ose Diteve te Fundit, si gjithnje pune perkthimi me te cilen po merren ronshem ne Blogun Tjeter). Per sa me siper pjese te Avangardes se Hershme ishin fare koshient, por u kthy pllaka me pas se ashtu ishte nji pun.
Pra thene ne menyre popullorçe: pa e vene re, feja dhe arti i bejne gropen vetes, ashtu si po ja ben gropen vetes shtet-kombi. Jane te lidhme gjerat, por si ti, ashtu dhe delta pa dhome bashke me fratelli e sorelle e tore suma d’italia intelektuale te shquar franceze dhe intelektualet e mdhenj te Blogut Tjeter, i mbani te zgjidhme punet duke zgjatur ne pafundesi ardhjen e Fundit te Historise, pra duke zgjatur ne pafundesi dhimbjen e koqepordhave qe masin kohen historike me mbushjen e zorres me mishin e gjelit per Krishtlindje dhe per Vit Ri.
Alba kape ket se çfar kane thene neandertalasit e Avangardes qe ishin kunder artit t’modh ne vitin 1920:
Arti është po aq i rrezikshëm sa feja. Nëse feja është opium për popullin, arti është një lloj dehjeje … Arti vret lirinë e masave të çliruara, duke i marrë me vete në mbretërinë e të bukurës. Arti mban në gji idealizmin më reaksionar - Istituti i kulturës artistike, Moskë (INcHUK), Puna dhe polemika e produktivistëve.
Lexoje Kimeten ketu .Ka Lexues thote por s’ka letersi…
Emigranti, sado të jetë i integruar në atdheun dhe mëmëdhen e adaptuar, jeton dy jetë, në të përditshmen përsëritëse pa memorie dhe në të kaluarën për shkak të kujtimeve të paintegrueshme në një realitet kulturor hane shan e hane Bagdat me atë të origjinës nostalgjike. Papajtueshmëria midis të sotmes dhe të kaluarës, është gjëndje ekzistenciale e rëndom qenies, reflektuar në art si konflikt midis reales dhe onirikes, banales dhe nostalgjikes, fizikes dhe metafizikes, dokumentarit dhe fiction. Kjo papajtueshmëri në qënien emigruese shndërrohet në konflikt të skajshëm, ku më përtej bihet në skizofreni, e cila me përkufizim është gjëndja e personit të sëmurë në pamundësi të dallojë realitetin nga ëndrra, të këtushmen nga e përtejmja.
Sa më sipër është saktë gjëndja ekzistenciale e dëshiruar prej artistit t’modh, dmth të emigruarit t’modh, nganjëherë edhe e arritur, pak rëndësi ka: si pacient spitali me pizhama me vija, apo si artist i modh me kravatë në skenën e kulturës.
formulat e shkombëtarizimit dihen prej kohësh!
paraqitja atdhetarinë ,popullit kandidat për asimilim,si ‘‘streha e fundit e maskarenjve’’! kompromento me të gjitha mënyrat ata që përdorojnë opinionin publik!
goditi themelet e përkatësisë kombëtare,gjuhën,historinë,kulturën,letërsinë,ushrinë,ekonominë!
paraqiti të gjitha këto,me mjeshtëri,si luftë ndaj ‘‘komunizmit’’!
stimulo radikalizmin fetar dhe krahinor!
dhe ja, u kry! rripi i gazës dhe bregu perendimor ikin nga izraeli (e shumta për 10 vjet) dhe sillen në trojet shqiptare!
palestinezët,shyqyr zotit i kemi me shumicë!
diferenca e energjise nga sufllaqja enderrimtare greke tek muti real albanez perben energjine e nevojshme per te prodhuar nje parulle atdhetare ne formen e pordhes memedhetare.