Shqipëria e Vogël sa një gogël, është një makth real i vogël, ndërsa Shqypnia e Madhe (Magallo Shqypnia) është një makth onirik i modh; gjë më se e vërtetë të thuhet edhe për Greqinë reale, Sërbinë reale, Rusinë reale dhe Amerikën reale, e çdo vend real tjetër egzistues.
Njerzimi do të shpëtojë nga makthet e mdhej onirikë e makthet e vegjël realë kur shteti-kombi onirik i Itakës do të bashkohet me shtet-kombin real të Vatikanit (me ndërmjetësinë e shtetit kozmik të Kosovës).
@Alba2265,
pse ve pelqim tek komenti qe kundeshton delten pa dhom, e nuk ve njesoj pelqim tek komentet e tjere qe kundeshtojne kundeshtaret e deltes pa dhom? Apo nuk te pagu Sorrosi per kete? 
Apo armiku i armikut te armikut tim, nuk e di i kujt mik eshte? 
Ka një listë me mendimtarë të shquar dhe artistë t’mdhenj që kanë thënë me mënyra të ndryshme atë që ka thënë shkoqur Claudio Magris: arti i shek. XX ka bërë aluzion për bukurinë vetëm nëpërmjet mohimit të saj.
Më se e vërtetë, por duket mjaft e çuditëshme që asnjë nuk ka thënë të njëjtën gjë për , megjithse ka bërë vaki njësoj (dhe është i vërtetë njësoj): në shek. e XX dhe në vazhdim, është bërë aluzion edhe për mirësinë dhe vërtetsinë nëpërmjet mohimit të tyre.
Arti modern minimalist, thënë shkurt si aforizmë: art i të hequrit, e jo i të shtuarit, e thënë me shumë fjalë prej Kalvinos në Lezione americane: (riciklim i thënies së Anatol Frans, Çehov, Heminguej, aplikuar pothuajse njësoj prej tyre), është shenjë që Oksidenti ka dalë në pension, e bashkë me të ndoshta tërë njerzimi i ndikuar rëndë prej tij, sepse minimalizmi vihet re rëndom në veprën e fundme të çdo krijuesi, dhe përkundrazi harlisja në rini.
Sa më tepër i afrohet vdekja autorit, aq më tepër bëhet minimaliste vepra e tij artistike. Kënga e fundit e mjellmës është minimaliste.
Lucio Fontana, Concetto spaziale, Attesa, Rosso
i ngjan si dy pika uje ducit te signores
Voilà!
In view, a humble vaudevillian veteran, cast vicariously as both victim and villain by the vicissitudes of Fate. This visage, no mere veneer of vanity, is a vestige of the vox populi, now vacant, vanished. However, this valorous visitation of a by-gone vexation stands vivified, and has vowed to vanquish these venal and virulent vermin van-guarding vice and vouchsafing the violently vicious and voracious violation of volition.
The only verdict is vengeance; a vendetta, held as a votive, not in vain, for the value and veracity of such shall one day vindicate the vigilant and the virtuous.
Verily, this vichyssoise of verbiage veers most verbose, so let me simply add that it is my very good honor to meet you and you may call me V.
@r.v
kete qe ke sjelle nuk e kuptova, por kjo nuk ka rendesi.
tjeter: nese eshte ide e jotja origjinale siç e kerkon kjo teme, s’ka ku te shkoje me mire, pavarsisht se tregon sa i trashe jam une.
por edhe nese nuk eshte e jotja, por eshte nje citim i marre hua ose vjedhur, prap nuk ka rendesi, nuk prish pune, se ne kete teme jane ther me thika dhe jan sha me nen e babe koleget tone intelektuale. Biles per mu ka vlere te madhe ambjenti kriminal i Peshkut, eshte shum frymzues per mua, vetem ne kete ambjent mund te shkruja çfar kam shkruar, nuk e prisja kurre kete lloj mrekullie. Prandaj bej sikur edhe une i perkas bandes se krimineleve duke share dhe therur kolege. Eshte shume frymzuese.
Normalisht qe eshte e vjedhur sepse nuk besoj se kapaciteti im linguistik eshte aq perfekt sa te gjej kaq shume fjale ne anglisht me V (nuk mendoj qe edhe ne shqip mund ta bej). Gjithsesi eshte shkeputur nga filmi “V for Vendetta” 2005
shum mire ke bere, por beje akoma me mire ta publikoje tek tema e Stalker meqe qeka film, e meqe Stalker eshte bere per gjynof se nuk ja var njeri sinemase ne kohe kolere.
Po ca thua mo, Stalkeri sheh filma te holle, indian, koreano jugor, une shof filma te rendomte. Une edhe nje film koreano jugor qe pash ishte me nje drug dealer
ashtu he, Stalker shifka filma te holle. Atehere un shof filma te trashe me ja dhi Stalker qe e ma veten sikur kush eshte.
Un shof filma suedeze me murgesha qe bejne seks midis tyre ne manastir, me sekretaren dhe shefin ne tryeze te punes qe bejne gjimastike midis stampantes dhe kompiuterit, me sherbetoren qe perkulet me marifet kur pastron dyshemene. Knoqem duke pa!
U mundova edhe un te behem pak Stalker para shume kohesh edhe nisa te shof nje film qe e kishte sugjeruar ai (indian) edhe u merzita aq shume sa thash e kuptova qe stalkeri ka vetem probleme te botes se pare
he bravo!
Stalker, ashtu si gjithe intelektualet oksidentale te botes pare, ka probleme te botes pare, qe me kryesori eshte: pse bota e trete orientale nuk shef filma porno si bota e pare orientale? Se vetem keshtu zhvillohet e gjithe bota, duke pa se si bojne seks murgeshat ne manastire.
Shume e bukur. Une do ta perkufizoja si njeri qe jeton midis te tashmes se pa deshiruar dhe nje te ardhme ne atdhe e cila s’do vij kurre.
shprehu me qarte, mos ngaterro ne menyre konfuze kohen me hapesiren (qe ne fakt jane te nderlidhura por sipas ca rregullave). Stalkeri ne te sotmen e padeshiruar ndodhet ne Paris (mund te ndodhej edhe ne Nju-Jork pa problem si çdo intelektual tjeter i shquar, Stalker eshte vetem nje perfaqsues simBolik), ku ka shku me deshiren e vet, me kembet e veta, nuk e ka detyru njeri. Nese e sotmja e padeshiruar eshte ne Paris, i bi te jete dyfish e padeshiruar ne Tirane; dhe e ardhmja shum e deshiruar, nese nuk do vije ne Tirane, s’ka per te ardhe as ne Paris, sepse Stalkeri dhe intelektuali i shquar po pret Revolucionin mbareboteror (he per he duke ngrene kokoshka ulur ne rradhe te pare te sinemase, si ne vaktit Ali Aga daga-daga ne kinema Partizani).
Koha edhe hapsira jane relative. Emigranti jeton ne te tashmen qe nuk do te jetoje sepse normalisht “Emigranti”, kryesisht leviz per arsye ekonomike nga vendi i tij, sepse dikush qe leviz per dashuri nuk quhet emigrant por thjesht “shkoi te jetoje”. E tashmja e “emigrantit” eshte ajo rutina qe ben cdo dite duke shkuar ne fabrik, lokal, guzhine etj etj. Ne te tashmen e “emigrantit” ekziston edhe e ardhmja qe ai krijon ne baze te kujtimeve te bukura. Dmth “emigranti” “hardware”-isht shkon ne pune edhe ben ate jeten qe me shume se zgjedhur eshte detyruar ta bej dhe ne te njejten kohe “software”- isht jeton ne ate boten e krijuar ne koken e tij e cila nuk ekziston realisht, qe eshte Tirana qe i shet Lali cdo dite ne fb ose me e bukur.
a ka mundesi me mos e pjerdh muhabetin me Lali Eri e lali maloku?
Politizimi i çdo lloj muhabeti është krim absolut kur politika dhe feja nuk janë relative
i Modhi
Emigranti, sado të jetë i integruar në atdheun dhe mëmëdhen e adaptuar, jeton dy jetë, në të përditshmen përsëritëse pa memorie dhe në të kaluarën për shkak të kujtimeve të paintegrueshme në një realitet kulturor hane shan e hane Bagdat me atë të origjinës nostalgjike. Papajtueshmëria midis të sotmes dhe të kaluarës, është gjëndje ekzistenciale e rëndom qenies, reflektuar në art si konflikt midis reales dhe onirikes, banales dhe nostalgjikes, fizikes dhe metafizikes, dokumentarit dhe fiction. Kjo papajtueshmëri në qënien emigruese shndërrohet në konflikt të skajshëm, ku më përtej bihet në skizofreni, e cila me përkufizim është gjëndja e personit të sëmurë në pamundësi të dallojë realitetin nga ëndrra, të këtushmen nga e përtejmja.
Sa më sipër është saktë gjëndja ekzistenciale e dëshiruar prej artistit t’modh, dmth të emigruarit t’modh, nganjëherë edhe e arritur, pak rëndësi ka: si pacient spitali me pizhama me vija, apo si artist i modh me kravatë në skenën e kulturës.
Une rash dakord me kete mendim. Thjesht un do ta permblidhja me : nje emigrant jeton ne mes asaj qe sdo te jetoje edhe situatave ne mendjen e tije te cilat nuk do ndodhin kurre. Edhe nqs do te ndodhnin nuk do ishin aq te bukura sa i ben imagjinata + malli + kujtimet