E njeh ti vetminë?
Po, atë të poetëve dhe impotentëve.
Vetminë?
Cilën vetmi?
Por a e di se nuk je kurrë vetëm?
Dhe që ngado mbajmë ngarkuar
peshën e të kaluarës sonë edhe së ardhmes tonë?
Të gjithë ata që kemi vrarë janë gjithnjë me ne.
Dhe të ishin vetëm ata, ku ta gjenim.
Se janë edhe ata që kemi dashur,
ata që kemi dashur dhe që na kanë dashur.
Keqardhja,
dëshira,
hidhërimi dhe ëndja,
kurvat dhe klika e perëndive!
Vetmia kumbon nga dhëmbë që kërcëllijnë,
potere, ankime të përhumbura …
Sikur të mundja të shijoja vetminë e vërtetë,
jo këtë vetmi time të molepsur nga fantazmat,
por atë të vërtetën,
të bërë me heshtjen dhe
dridhjen e pemëve.
(Albert Camus, Caligula)
Poezia e mësipërme në origjinal është prozë, por këtu e paraqes në formë vargu poetik me qëllim që të kapet tamam ritmi i brëndëshëm i tekstit, i cili është një diskurs (ose i dor muhabet) i perandorit romak Kaligula në veprën teatrale Kaligula të Kamysë. Kur domethënia e një teksti koinçidon me ritmin e brendëshëm të tij, atëherë u kry bacë.
Teksti në origjinal është ky:
La solitude! Tu la connais, toi, la solitude? Celle des poètes et des impuissants. La solitude? Mais laquelle? Ah! tu ne sais pas que seul, on ne l’est jamais! Et que partout le même poids d’avenir et de passé nous accompagne! Les êtres qu’on a tués sont avec nous. Et pour ceux-là, ce serait encore facile. Mais ceux qu’on a aimés, ceux qu’on n’a pas aimés et qui vous ont aimé, les regrets, le désir, l’amertume et la douceur, les putains et la clique des dieux. (Il le lâche et recule vers sa place.) Seul! Ah, si du moins, au lieu de cette solitude empoisonnée de présences qui est la mienne, je pouvais goûter la vraie, le silence et le tremblement d’un arbre!
Acte II, scène XIV
e sinjores 
)
