Evropës në krizë i nevojiten etër të rinj (Pjesa e tretë)

Psikoanaliza na ka mësuar që të kuptojmë ndërlidhjen midis kompleksit atëror dhe besimit në Zot, na ka treguar se Zoti personal nuk është asgjë tjetër, psikologjikisht, veçse një atë i lartësuar dhe na tregon çdo ditë rastet e të rinjve që humbin besimin fetar sapo ju shëmbet autoriteti atëror.
-Freud, Një kujtim fëmijërie i Leonardo da Vinçit, 1910

… hulumtimi psikoanalitik i ushtruar mbi vetëm individin na mëson tepër intensivisht, se Zoti përfytyrohet nga secili sipas shëmbëlltyrës së atit, se marrëdhënia personale me Zotin varet nga marrëdhënia me atin e vet biologjik, lëkundet dhe transformohet me të, dhe se në fund të fundit Zoti nuk është gjë tjetër veçse një atë në nivel më të lartë.
-Freud, Totem dhe tabu: disa përputhje në jetën psikike të njerzëve të egër dhe neurotikëve / Kthimi i totemizmit tek fëmijët, 1912

Në mitin e krishterë mëkati origjinal i njeriut është pa dyshim një fyerje kundër Zotit Atë. Tani, në qoftë se Krishti çliron njerëzit nga barra e mëkatit origjinal duke sakrifikuar jetën e tij, kjo na detyron të konstatojmë se ky mëkat ishte një vrasje. Sipas ligjit të shpagimit dhëmb për dhëmb, rrënjosur thellë në ndjeshmërinë njerëzore, një vrasje mund të shlyhet vetëm me flijimin e një jetë tjetër; sakrifikimi i vetes na çon në një vrasje. Dhe në qoftë se ky vetësakrifikim i jetës çon në pajtimin me Zotin Atë, krimi për tu shlyer nuk mund të jetë tjetër përveç vrasje e atit.
Kështu, njerëzimi rrëfen qartë, nëpërmjet doktrinës së krishterë, veprën fajtore kryer në mugëtirë të kohës, pasi ajo ka gjetur tani në vdekjen sakrifikuese të Birit të vetëm shlyerjen më të plotë të këtij krimi. Pajtimi me atin është shumë më i thellë sepse, në të njëjtën kohë me këtë sakrificë, bëhet mohimi total i grave, për shkak të së cilave ndodhi rebelimi kundër atit. Por në këtë pikë edhe fataliteti psikologjik i ambivalencës pretendon të drejtat e tij. Me të njëjtin veprim që i ofron atit shlyerjen më të madhe të mundur, edhe biri arrin qëllimin e dëshirave të tij kundër atit. Bëhet ai vetë Zoti pranë, madje tamam në vend të atit. Feja e Birit zëvendësohet me atë të Atit.
-Freud, Totem dhe tabu: disa përputhje në jetën psikike të njerzëve të egër dhe neurotikëve / Kthimi i totemizmit tek fëmijët, 1912

… midis përfytyrimeve që janë formuar në një fëmijëri, të cilave zakonisht i është humbur kujtimi, asgjë nuk është më e rëndësishme, për të riun ose për të rriturin, se ajo e atit të tij. Një nevojë organike ka vënë në këtë marrëdhënie me atin një ambivalencë emotive, të cilës mund t’i njohin manifestimin më mbresëlënës në mitin grek të mbretit Edip. Fëmija duhet ta dojë dhe ta adhurojë babanë e tij, të cilin e sheh si krijesën më të fuqishme, më të mirë dhe më të mençur; në fund të fundit, vetë Zoti nuk është gjë tjetër veçse një ekzaltim i këtij përfytyrimi atëror, ashtu siç paraqitet në jetën psikike të fëmijës. Por shpejt duket aspekti tjetër i kësaj marrëdhënieje afektive. Tek ati shihet edhe qenia që në stërfuqinë e saj pengon jetën tonë instinktive, ai bëhet modeli që ne duam, jo vetëm ta imitojmë, por edhe ta heqim sysh, për të zënë vendin e tij. Tani impulsi dashuror dhe armiqësor ndaj atit vazhdojnë të ekzistojnë krah për krah, shpesh për gjithë jetën, pa mundur që njëri të asgjësojë tjetrin. Në këtë bashkëjetesë të së kundërtave qëndron karakteri i asaj që quajmë ambivalencë emotive.
-Freud, Psikologjia e gjimnazistit, 1914

… dhe Birit të Perëndisë i është dashur ta ofrojë si sakrificë jetën e tij për ta çliruar njerëzimin nga mëkati origjinal, ky mëkat, sipas ligjit të shpagimit dhëmb për dhëmb, dmth shlyerjes nëpërmjet një dënimi të barabartë me fajin, duhet të ketë qenë një vrasje, një krim i vdekjes. Dhe në qoftë se mëkati fillestar ishte një faj kundër Zotit atë, krimi më i lashtë i njerëzimit duhet të ketë qenë një atvrasje, vrasja e atij ati fillestar të hordhisë primitive njerëzore, përfytyrimi kujtimor i të cilit u shndërrua më pas në Hyjni.
-Freud, Konsiderata aktuale për luftën dhe vdekjen / Mënyra se si e konsiderojmë vdekjen, 1915

Që djalli është zgjedhur si zëvendës i një ati të dashur, tingëllon vërtet i çuditshëm, por vetëm si nisje, sepse ne dimë disa gjëra që mund të mpakin çudinë tonë. Dimë në radhë të parë se Zoti është zëvendësim i atit, ose më saktë i një ati që është lartësuar, ose akoma më tepër, është një kopje e atit, ashtu siç është parë dhe përjetuar në fëmijëri, prej individit në fëmijërinë e tij personale, dhe prej njerëzimit, në parahistorinë e tij, si ati i hordhisë primordiale. Më pas individi e sheh atin e tij në një mënyrë tjetër të ripërmasuar; megjithkëtë përfytyrimi ideor që ka në fëmijëri mbetet, dhe, duke u bashkuar me gjurmën kujtimore të atit primordial të përcjellë brez pas brezi, krijon paraqitjen individuale të Zotit. Historia sekrete e individit që psikoanaliza ka zbuluar na ka mësuar gjithashtu se kjo marrëdhënie me atin ishte ndoshta ambivalente që në zanafillë, ose së paku bëhet e tillë që herët; në të ka pa dyshim dy shtysa antagoniste emotive, jo vetëm një impuls nënshtrimi dashurie, por edhe një tendencë armiqësie dhe sfide. Sipas mendimit tonë, kjo ambivalence karakterizon gjithashtu marrëdhënien e species njerëzore me hyjninë e saj. Konflikti i pazgjidhur midis nostalgjisë së atit nga njëra anë dhe frikës e sfidës birnore kundër tij nga ana tjetër, na ka lejuar të shpjegojmë karakteristikat e rëndësishme dhe peripecitë vendimtare të feve.
-Freud, Ego dhe Es e shkrime të tjera / Një neurozë demoniake në shekullin e shtatëmbëdhjetë, 1922

… kontradiktat specifike që kanë të bëjnë me natyrën origjinale të Zotit pasqyrojnë ambivalencën që karakterizon marrëdhënien e individit me atin e tij personal. Nëse Zoti i drejtë dhe i mëshirshëm është zëvendësim i atit, nuk është për t’u habitur që edhe qëndrimi armiqësor ndaj atit, të cilin biri i tij e urren, i frikësohet dhe ankohet për të, ka gjetur shprehje në krijimin e Satanit. Kështu ati do të ishte arkeotipi individual, si i Zotit, ashtu dhe i djallit.
-Freud, Ego dhe Es e shkrime të tjera / Një neurozë demoniake në shekullin e shtatëmbëdhjetë, 1922

… për psikoanalizën Zoti është një përfytyrim i pastër i atësisë.
Përkundrazi, ne pohojmë të kundërtën. Në të vërtetë Zoti nuk është një përfytyrim i atit, por ati është një përfytyrim i Zotit. Për ne ati nuk është arkeotipi i hyjnisë, por është e vërtetë e kundërta: Zoti është arketipi i çdo atësie. Vetëm nga këndvështrimi ontogenetik, biologjik, biografik, ati përbën primum. Nga këndvështrimi ontologjik, primum është Zoti. Nëse pra, nga pikëpamja psikologjike, marrëdhënia "at-bir" që paraprin tjetrën "njeri-Zot", nën këndvështrimin ontologjik nuk është primar, por është kopje kalk e kësaj të fundit.

Viktor Frankl, Zoti në pavetëdijë


pjesën e mëparshme e gjeni këtu

Ne nje studim te udheheqesve me te fuqishem te globit (te mire e te keqinj) doli se nenat ishin prindi I tyre I forte .baballaret ishin figura te dobeta .mbaj mend artikulli idhte titulluar mother’s sons .duhet te kete njefare vertetesie se edhe dulla me shume permendte Gjylon se sa xha Halilin .

Bible autoritetin qeveritar e shiqon si zgjatim te autoritetit ateror ne familje .

Jo vetem e permendte me teper Gjylon, por dukej qarte qe donte nenen, dhe fshihte figuren e te jatit me qellim qe te fshihte urrentjen e tij per te. Ne fakt xha Halili ishte nje figure insinjifikante, lagjia e mbante per torollak qe rrinte tu pjerdh tek votra duke lexuar Kuranin (prej ketej ateizmi radikal i shok Enver, urrejtja dyfish per hoxhen qe personifikonte Zotin Ate te krishterimit marlonesk ne Parisin revolucionar ngambrapa). Ne shtepi mbizoteronte figura e nenes, anese, gje qe me pas vendin e saj e zuri hanemja Nexhi (Korriksja e blogut).

Pak a shume e njejta gje ka ndodh me Hitlerin dhe Stalinin, me kete te fundit me keq, sepse i jati vinte i dehur ne shtepi, rrihte eger te jemen dhe kalamojt, dhe i pallonte, eros dhe thanatos (ne intimitet Stalini ka thene mbasi u bo i moth, se i vinte keq qe babai kish vdekur, se kishte per t’ja nxjerre zorret) . Prandaj Stalini ishte figure satanike me madhore e mundur :smiley:. Jepi dru kalamonit dhe palloje se bohet i modh :smiley:.

As qe duhen studimi per te verifikuar kete gje kaq evidente: artisti modern eshte produkt i nje ati mungues (fizikisht ose shpirterisht) dhe per pasoje nje nene obsesive. Nga kjo pikpamje artisti modern dhe diktatori modern jane e njejta figure satanike, artisti introverton problemin, kurse diktatori ekstroverton. Kadare introverton, shok Enver ekstroverton, rrofte Gjirikastra me hanemet e saj qe shofin Dropullin me dylbi.

Kjo eshte deshmi e epokes se Marlonit ngambrapa, identifikim me nenen (me pallimin ne menyre pesore), njekohesisht eshte deshmi per materializmin e kohes moderne: etimologjia e fjales materie vjen nga latinishtja mater=nene.

E te gjitha keto çudira e kane koken tek krishterimi qe e ka komplet te sbalancuar figuren e prindit ate-nene duke lene ne shesh te burrave vetem figuren mashkullore te Jezuit. Akoma nuk ka figure feminile ekuivalente me figuren mashkullore te Jezuit, Perendimi ja ngjesh kete Madones qe eshte hanemja qe shef me dylbi Jeruzalemin qiellor ku banon figura feminile e Shpirtit te Shenjte. Edhe Frojd kastraveci te njejtin gabim ben duke mashkullorizuar problemin, pra duke fol vazhdimisht vetem per Zotin Ate. Po nonën ku ma le o Frojd? Ku ma le Zotin Nene? Gaian ku ma le o çifut brekmut? Te ishulli i Lesbos e le? Sa per dituri natyre: Frojdi e konsideronte baben e vet nje ngordhalaq dhe nje pervers seksual (deshmi e vete tij).

Elementary my dear Watson. Ky eshte shkaku qe Perendimi eshte i destinuar te prodhoje vetem mostra, dhe qe ne jemi te rrethuar nga mostra, e vete jemi mostra. Nuk ka shpetim pa harmonizuar arketipin e Zotit si Prind, dmth si si Ate dhe Nene bashke, Qiell dhe Toke bashke, mendje dhe trup bashke, e ne politike e djathte dhe e majte bashke, meqe gjthe diten keni qef te beni terr terr terr per politike.

1 Like

E ngatrrume shume. :slight_smile:
Njelloj si ne mbretnite ku nana ishte e detyrume me ju drejtu te birit mbret, “Your Majesty”,ne organizimin e familjes knej ka jam une, nana i neshtohej plotesisht pushtetit te te birit, kur ky rritej e bahej adult. Edhe kur i Zoti i Shpise (mbreti) ishte gjalle, prap nje shikim venger i te birit, e bante nanen ne mos te dridhej, t’i nenshtrohej vullnetit te tij. Kur bahej Zot Shpie, pastaj ishte Mbreti.

Mund te thuhet se greket e lashte ishin me humane se kauret sepse gjysmat e perendive I kishin fëmra ?

Ama Zeusi ishte mashkull, dhe sic shprehet rendom temeprursi, i pallonte te gjitha femrat perendi me radhe. :grinning:
Se m’u kujtu , meqe ne lashtesi nuk egzistonkesh morali kristian dhe na eshte than se mardhania homoseksuale ishte normale, a egziston ne mitologji kjo lloj mardhaniesh mes perendish?

Zeusi I pillte nga balli si psh Athena jo nga mbrapa :blush:

Nje rast ishte ai.

Temepruresi shpreh rendom ate qe ben dhe jua ben rendom marloni :smiley:. Nga e thena ne te bere, e ndan nje det i tere!:slightly_smiling_face:

Perendite ishin feminile ne epoken e matriarkatit, perendite e Tokes Meme, pra gjinia e perendive eshte karakteristike kryesore e epokes. Hebraizmi, helenizmi dhe krishterimi ne vija te pergjithshme jane fe patriarkale, fe te Atit Qiellor. Fillese e ndergjegjsimit per balancim midis gjinive ishte komunizmi (Marksi identifikonte femren me proletariatin e palluar ronshem nga kapitalisti) ose e majta sallake, prandaj Liria ne Barrikata cicejashte si simbol i rev. freng, fama e romanit Nena i Gorkit, Organizata e Gruas, sot Levizja gjinore homo-lesbo etj qe mesyjne cicejashte altaret e kishave te Jezuit mashkull. Ky eshte thelbi i revolucionit qe vazhdon dhe sot, kush nuk ka kuptuar kaqe gje eshte nje intelektual trupidh llafazan kokebosh. Kjo eshte shenja me evidente e ardhjes se kohes moderne.

Ndersa persa i perket rolit te gruas ne familjen patriarkale, ne pamje vertet gruaja eshte e neneshtruar, por duhet te jetosh vete ne familje patriarkale per te kuptuar qe mund te komandohet edhe nga poshte. Kno gjeli, po punen e bo pula! Ne shoqerite thellesisht katolike, nelle società dei mammoni, Jezui eshte figure formale, bile as formale nuk eshte, figura e vertete dhe faktike eshte Madona.
Pra me fjale te tjera ne realitet raporti mashkull-femer eshte i perçudnuar, ky eshte problemi, e jo kush ja ka fut nga poshte apo nga siper. Dihet qe ne fund te fundit siper fare eshte marloni, pavarsisht nga lloji i shoqerise apo epokes.

qe ku e keni madonen paleolitike, vuan nga celuliti:

Mire eterit e rinj qe po i kerkojme, po nenave te reja si t’ua bejme. Se nuk mund te kerkojme te rregullojme mardhenien duke u marre vetem me njeren pale, meshkullin :grin: ( gjysmen). Femra ku eshte ne kete ekuacion mor zoteri :grin:. Cherchez la femme - ka thone ai burri me shtatin dypllomsh. Meshkujt nuk kane me çfare te ofrojne. Modeli i tyre u rrezua ( apo filloi renien) mbas revolucionit gjinor boteror. I ke pa dhe kto reklamay e fundit qi japin ne tivu? Meshkulli duke u rropat me ngul nji gozhde ne mur…kur vjen gruja me black’n’ decker dhe fap fap e mbaron punen. Edhe burri qi rri si klluf. Ky osht nji model qe po pompohet rondshem ne forme satirike. Por ke dhe plot modele burash te tjere te diluara qe po promovohen majtas e akoma me majtas. S’kemi çfare te bejme. Do presim sa te rrotullohet bota dhe te marrim prape vendin qe na takon ( ate gjysmen qe s’flet njeri). Megjithese sapo ka filluar njifare pendimi qi vjen nga veriu i evropit suedia. Kane dale llafe qe po kerkojne modele burrash me floke te verdhe, shpatull gjone, musteqe te derdhme dhe aventuriere. Si duket jane bere pishman qe bene shoqerite unisex me anim nga aneja.

Keto jane vetem shenja qe tregojne se ne kete menyre nuk shkon, siç ishin shenja fillesat e kryengritjes gjinore nje shekull me pare se ne menyren patriarkale tradicionale nuk shkon. Pavarsisht se ne ç’fare menyrash perverse behet rev. seksual, ky ka vlere se tregon se diçka duhet riparuar. Po njesoj pavarsisht se ne çfare menyrash kriminale behet revolucioni proletar, ka vlere se tregon se ne shoqeri diçka duhet riparuar si barazi midis njerezish.

Pra gjithça reduktohet ne know-how, edhe shpetimi kerkon teknologji, nuk mjafton vetem te kesh deshire te besh, duhet te dish si te besh.
Trampi do me bo, por nuk di me bo, bon gomarlleqe me te medha se femen, ose me sakte ben gomarlleqe te tilla qe justifikon maskaralleqet perverse te femen. E keshtu me levizje alternative, nga gomarlleku i djathte te babes ne maskarallek te majte te memes, po pirdhet komplet shoqeria perendimore, e beshke me te i tere planeti perderisa mendesia perendimore demokratike mbizoteron kudo, ne format te ndryshme, por me rezultante anarkine.

Siç e thashe idiotsia eshte totale, psh vete psikoanaliza, pergjegjese per ideologjine e revolucionit seksual, eshte patriarkale si mendesi. Frojdi, Kristeva, psikoanalisti italian, te cilet i kam permendur ne pjeset e meparshme te temes, bile edhe Viktor Frankl psikoanalisti qe beson ne Zot :smiley:, insistojne per rikuperim te “atit”, te cilin jane vete pergjegjes qe e kane vrare, sepse rev. seksual kishte per qellim vrasjen e atit. Edhe idiotsia eshte totale sepse keta persone, jo se jane idiote, perkundrazi jane shume inteligjente si intelektuale t’mdhenj, problemi eshte se kane pasur probleme me prindit e tyre, nenen dhe baben e tyre. Vete Frojdi ka pasur intuiten gjeniale qe neuroza e njeriu ketu zanafillon. Pra duhen te autopsikoanalizohen, por asnje sqepar nuk gdhend dot bishtin e tij. Me fjale te tjera shpetimi vjen nga jasht, psikoanaliza i rru bishtin problemit.

Eshte logjike qe pendimi te vije nga veriu evropian suedia, sepse veriu protestant e filloi rev. seksual me Luterin qe shkaterroi celibatin. Veriu ka shkuar ne ekstrem, ka pare humneren, e kthehet mbrapsht. Theksoj perseri nuk kupton asgje nese nuk veshtron problemin nga pikpamja providenciale. Dhe eshte nje çmenduri e tere, sepse siç thashe, shoqeria katolike, e cila ka ruajtur celibatin, ka edhe valvulen e Madones ku shkarkon feminilitetin e ndrydhur. Nga ana tjeter … nuk vazhdoj me tej, sepse e kote te vazhdohet ne sqarimin e çmendurise. S’ka asgje per te sqaruar per te realizuar konkretisht ne çmendine.

Shkurt muhabeti njerzimi duhet te ndergjegjsohet per qenien e Zotit si prind, arkeotipin e Babes dhe Nenes nga ku rrjedh baba dhe nena biologjike personale. Kjo eshte e para fare, e pa bere kete kot me fol me tej. Vari karet çdo reforme, çdo trampi, çdo obame, çdo intelektuali t’modh, çdo krishti apo madone, kushdoqofte.

Xhafa, nje komshiu im, rrinte gjithe diten ne pijetore tu u ngref si gjel deti. Nuk ishte i zoti per asgje, vetem per tu nref, edhe qyrret ja pastronte gruja. Nje dite ndigjoj kete muhabet qe bente duke u grind me gruan e tij:

-Sa here t’kom thone t’myllesh gojen, po ti hiç! Mylle gojen, jom un gjeli ktu, knoj una! Jom un gjeli, un knoj!

-Po pra, ti je gjeli, ti kno. Kno pra kno, se ti je gjeli! Ho pra kno!


@Xixa-g, m’jep i shenje qe ekzisto.

Ti je nje ■■■ i ditur.

:slightly_smiling_face:
pa dashur me ke bere nje levdate!

image

Ky eshte nje liber i psikoanalistit freng Jean-Pierre Winter qe ka 40 vjet qe studjon demet e mungeses se atit ne familjet moderne. Disa te dhena fakte statistike domethenese nga libri:

Gjashte nga shtate te shtenat ne publik me vrastare ne shkollat USA midis 2005 dhe 2015 jane kryer nga te rinj te rritur ne familje ku ati nuk ishte i pranishem. Sipas Real Women of Canada: 85% e te rinjve te burgosur, 63% e te rinjve te vetvrare, 71% e adoleshenteve te mbetura me barre, 90% e te ikurve nga shtepia ose adoleshenteve qe flejne poshte ures, vijne nga familje ku mungon figura e atit.

“Dum baben” :slight_smile:

dum babën për ta vra, e dum nonën për ta pallu! :slightly_smiling_face:


The positive Oedipus complex refers to a child’s unconscious sexual desire for the opposite-sex parent and hatred for the same-sex parent. The negative Oedipus complex refers to a child’s unconscious sexual desire for the same-sex parent and hatred for the opposite-sex parent. Freud considered that the child’s identification with the same-sex parent is the successful outcome of the complex and that unsuccessful outcome of the complex might lead to pedophilia, and homosexuality.