Teatri i psikoanalizës ka pasur dy protagonistë të mëdhenj, që janë: Edipi dhe Narçisi. Janë imazhe të dy mënyrave të mundëshme për të qenë bij: biri Edip që hyn në konflikt me atin. Biri që e përjeton të jatin si pengesë e realizimit të dëshirave të tij. Eshtë një bir që njeh vetëm përmasën e antagonizmit që shkakton vdekje. Edipi (biri) dhe Laio (ati) takohen në një udhëkryq, dhe vetëm një prej tyre do të mbijetojë. Narçisi është një figurë tjetër biri. Mund të thuhet se - nëse Edipi ka karakterizuar historinë më të vonë të historisë civile, historinë e dy rebelimeve të mëdha, historinë e 68-tës dhe 77-tës, bijtë kundër etërve, një duel, një luftë vdekjeprurëse - Narçisi është biri i komfortit, është biri i pasqyrës, është biri i dashuruar me imazhin e tij, që ka karakterizuar dhjetëvjeçarët e fundit të jetës tonë civile. Narçisi nuk njeh diferencën, Narçisi reflekton faktin që midis prindërve dhe bijve nuk ka më diferencë, ka humbur përmasa simbolike e diferencës midis brezave. Prindët e Narçisit sillen si Narçisi, prindët luajne të njëjtat lodra që luajnë bijtë, flasin në të njëjtën mënyrë si flasin bijtë e tyre, veshin të njëjtat veshje, kanë të njëjtin stil jete. Biri “narçiz” është një bir i destinuar për të qenë i lumtur, por në realitet humbet në një lloj apatie të kotë, është një bir i trishtuar, bir që nuk njeh përmasën e konfliktit, nga i cili lind jeta. Dhe ne fund ky libër propozon një protagonist të tretë të teatrit psikoanalitik, një protagonist për të cilin Frojdi nuk ka thënë as edhe një fjalë. Eshtë Telemaku. Telemaku është biri i drejtë. Telemaku është trashëgimtari i drejtë. Telemaku është protagonist i Odisesë bashkë me atin e tij Uliksin dhe nënën e tij Penelopën. Telemaku, ndryshe nga Edipi, e përjeton atin jo si një pengesë, por si një mundësi. Telemaku, ndryshe nga Edipi, nuk kërren syte sepse ka kryer krimin më të tmerrshëm që mund të kryejë një qënie njerzore: të shkojë në shtrat me nënën e tij dhe të vrasë atin e tij. Telemaku mban sytë të hapur nga deti, sheh horizontin dhe pret nga horizonti që diçka të kthehet. Pret që ati të rikthehet për të vënë ligjin në shtëpi, në qytet, në ishullin e tij të shkatërruar nga qejfet e mëtuesve. Pra koha jonë është koha e mugëtirës së mëtuesve, është koha e konfuzionit të brezave, koha e kënaqsisë që nuk respekton ligjin e mikpritjes. Për këtë arsye hakmarrja e Uliksit do të jetë e pamëshirshme. Krimi i mëtuesve është mosrespektimi i ligjit - themelor në botën greke - ligji i fjalës, dmth ligji i mikpritjes. E pra Telemaku pret kthimin e atit që të bëhet ligji. Dhe nuk është një ligj që kundështon dëshirën, por është ligji si mundësi, si oportunitet, që bën të mundur të rilindë dëshirën.
l complesso di Telemaco. Genitori e figli dopo il tramonto del padre
pjesën e parë e gjeni këtu
shkrimi ka lidhje organike me shkrimet e mëparshme: