Sindroma e Peshkut të Kuq

Pa fjalë, është një mangësi - ajo e të qenit fizikisht larg që të ndjell t’i ndjekësh të rejat që vijnë nga vendi. Dhe në këtë mes - në kushtet e mungesës së ndjeshme të një politike ekonomike që mobilizon burimet natyrore dhe aftësitë njerëzore lokale (natyrisht pa llogaritur industrinë e hashashit dhe të krimit të organizuar), të braktisjes mizore tê politikës sociale, të dështimit të vajtueshëm të politikës arsimore… (thjesht në konfidencë: vetëm respekti për Veprën Qëndrore të specialistit mbarëkombëtar Pjer më pengon të vijoj këtë numërim dëshpërues… ) dhe si për t’i vënë kapak këtij këtij bilanci të mjerë, është padyshim politika politikane ajo që arrin të prodhojë spektakël të denjë. Show mediatik të vërtetë! Bile as rregjja me peripecitë e këtyre 25 vjet demokraci laramane shqiptare, apo vaksinimi erudit ndaj nevrozave ballkanike, nuk janë të mjaftueshme për të parashikuar surprizat, për t’i paraprirë dosido skenaret…

  • Ja për shembull, qysh më 18 shkurt - pra dy muaj e gjysëm më parë - opozita demokratike e udhëhequr nga Basha-Berisha braktisi Kuvendin Popullor - në prag të votimit të të famshmit vetting dhe u ngujua në çadër përpara Kryeministrisë.

Përse ky veprim kaq largpamës politik? besa, sot askush nuk mban mend për së mbari cili ishte shkaku i vërtetë… ndoshta arroganca legjendare e Kryeministrit, ndoshta përbuzja po aq legjendare me të cilën ai trajton opozitën, ndoshta lëndimi emocional i shpirtit të tejndjeshëm demokrat nga projektligjet e propozuara, ndoshta…
Troç, kupa gjithmonë e mbushur e pakënaqsive dhe e mërive u shkapërderdh dhe turma u mblodh në shesh, duke kërkuar - as më pak dhe as më shumë - dorëheqjen e Kryeministrit Rama, të Qeverisë së tij dhe formimin e një Qeverie teknike që ta cojë vendin në zgjedhje të reja, sa të lira po aq edhe të ndershme. Në mos, shkofshin në esfel të gomerëve ato zgjedhje!

  • Dikush nga përjashta çadrës mund të vërejë se braktisja e Kuvendit nga opozita s’përbën aspak risi në jetën politike të atij vendi - bile mund të shtojë se ajo zemërakja PD e ka braktisur rregullisht atë të uruar Kuvend thuaj vit-për-vit, qysh prej 2013.
  • Bile ndonjë keqdashës tjetër mund të rikujtojë se ka qenë si ditë më ditë, këtu e 13 vjet më parë kur Berisha - ky specialist i “luftës psikologjike të rrugës” - nxorri turmën e militantëve dhe dashamirëve të tij po në atë shesh me thirrjen e shumëzëshme “Nano ik!”.
  • Një i tretë bile mund edhe të rikujtohet se as çadra e ngujimit s’është aspak fenomen i ri i demokracisë shqiptare dhe aq më pak shpikje e PD - nga momenti që ajo u përdor 5 vjet më parë nga ish-të burgosurit politikë.

Por ama, nuk mund të dalë një i katërt syresh të thotë se ka bërë vaki në atë vend që një opozitë politike ka arritur, njëherësh - si kësaj here, të braktisë Kuvendin, të mbyllet në çadër dhe të thërrasë “Rama ik!”. Kush e di… ndoshta në rezervë, shtabet kanë parashikuar edhe vetëflijimin me benzinë - alla Palacek, por kjo gjë është për të mos u uruar!

                                   * * *

Ndërkohë që kosherja e Kuvendit roiti dhe vëmendja e publikut u ngërthye tek ëma-bletë e re Basha, i cili po ngre me mund hojet e dyllta demokratike aty në shesh, pothuaj askush nuk ndoqi fatin e tufës socialisto-solidare (kjo e fundit, po të lexohet së prapi jep LSI), që greronte brenda mureve të institucioneve.

E pra - si papritur e pakujtuar, ndërkohë që bariu Rama mundohej të tërhiqte vëmendjen grigjës së zgjedhur ndaj detyrës të saj të shenjtë - të bredhjes lule-më-lule të zonave elektorale dhe përfundimisht, të bërit e mjaltit të zgjedhjeve, ortaku i tij në biznesin qeverisës Meta - aspak rastësisht, pasi kjo gjë erdhi pas të ngrënit të një peshku, u kujtua të thotë se për hir të ndershmërisë - asaj të përkushtimit politik, nuk mund t’i jepte besën një qeverie të ardhshme Rama në se ky i fundit nuk do të plotësonte të gjitha kushtet e opozitës së ngujuar. Sikur të mos i mjaftonte çadra Basha përballë zyrës që hëngri pa ndjerë katër koka ministrash, kësaj rradhe ishte shatorja Meta që rrezikonte kokën e vetë Ramës!

Ç’është e drejta, kakofonia e debatit mediatik mbi legjitimitetin e zgjedhjeve parlamentare në mungesë të opozitës la në heshtje një element tjetër të procesit zgjedhor, të parashikuar nga Kushtetuta - zgjedhjen e Presidentit të ri të Republikës. Duhet thënë se ky votim ishte praktikisht i pamundur në mungesë të opozitës - dhe për të mos abuzuar me durimin e lexuesit po i bie shkurt duke thënë se gjatë seancës së katërt - asaj me shumicë të thjeshtë, gjithmonë si papritur dhe pakujtuar, bëri vaki ai coup de théatre. Grupi parlamentar LSI propozoi kryetarin e tyre Meta për këtë kolltuk, gjë e cila gjeti miratimin unanim të shumicës socialiste. Si rezultat, Meta u zgjodh President i shtatë i Republikës së Shqipërisë.

  • Cili ishte qëllimi i hapur apo i fshehur i kësaj manovre politike që kulmoi me kurorëzimin e Metës President i Republikës, fundja një personazh krejtësisht i pafuqishëm në shkallën ligjore të vendimmarrjes?

Mund të imagjinohet se ishte i vetmi post që mungonte në pedigree-në e Metës sikundër mund të ëndërrohet të shkruarit përfundimtar të emrit në Panteonin e pavdekshëm të Kombit - një imagjinëndërr që avullon shpejt kur mendon zhgjendrrën qaramane në ikje Nishani.
Mund të supozohet strukja pas imunitetit presidencial ndërkohë që pritet nga procesi i vetting-ut sa i përfolur aq edhe i druajtur, pas spastrimit të klasës së korruptuar të gjykatësve, të shfarosë klasën po aq të përlyer të politikanëve - një supozim dritëshkurtër kur realizon se, përveç Metës dhe klanit të tij zhvatës, ajo klasë përmban edhe vetë Ramën dhe bandën e deputetëve trafikantë, në mos të hashashit të influencës.

  • Përse një i tillë pazar pikërisht në prag të zgjedhjeve kur rezultati i tij praktikisht e zhvesh Metën nga fuqia e tij qeveribërëse si President i LSI? Ndryshe, ishte vetë Meta që donte të bëhej President apo u detyrua nga rrethanat, të diktuara nga ndeshja Rama-Basha?

Mund të mendohet një Meta i lodhur dhe i drobitur nga përpjekjet e tij politike shumëvjeçare - një farë Sizifi i lumtur, sikundër bën Kaç Islami, një tjetër kafshë politike, nostalgjike e kafazit të artë. Pra, një Meta në udhëkryq mes dy zgjidhjesh: nga njera anë Rama - që me njerën dorë i tregon kollutukun e Presidentit dhe me tjetrën shtrëngon dosjen, gati për Prokurorin post-vetting; nga ana tjetër Basha, që me luajtjen e njerit sy e fton t’i hyjë betejës anti-Rama dhe me shkeljen e tjetrit aprovon vendimin tashmë të marrë, mjaft që të shthuret gardhi i pakapërcyeshëm PS-LSI!
Sidoqoftë, popullorçe kësaj i thonë: kush e sabotoi Entreprise Rama, u vendos m’çadër në breg, për të bërë sehir fundosjen dhe ëndërruar të ardhmen - kush e braktisi anijen në mbytje, shkoi u struk m’kodër tek Pallati i Brigadave për të medituar mbi fatin!

                                 * * *

Erdhëm kështu më në fund tek ajo pjesë e shkrimit që shpjegon dhe justifikon zgjedhjen e titullit: Sindroma e Peshkut të Kuq.
E përshkruar në terma shkencorë, bëhet fjalë për bashkësinë e shfaqjeve klinike që karakterizon individin që manifeston një mbetje kujtesore me gradient negativ. Popullorçe - flitet për një tip që zotëron vetëm memorje momentale - jo afatgjatë dhe që, sikundër dhe peshku i kuq që sillet parreshtur në akuarium, habitet dhe indinjohet në mënyrë përsëritëse nga ngjarja që përjeton.
Besoj se çdo lexues ka qenë dëshmitar në mos protagonist i asaj vale indinjate që pushtoi rrjetat sociale kur u mësuan zhvillimet e fundit politike që kulmuan me zgjedhjen e Metës President.

  • Dikush habitej nga ky vullnet i Metës për të vënë në vështirësi partnerët socialistë, në prag të zgjedhjeve të reja… dhe ky i gjorë peshk i kuq ndërkohë ka harruar se gjatë Kongresit të PS në dhjetor 2003 - këtu e 14 vjet më parë, ishte po i njejti Meta që hodhi në erë partinë socialiste të Nanos duke dalë më vehte me LSI e tij? Që ky veprim i tij i mençur, i hapi kështu rrugën ardhjes së Berishës në pushtet dhe ardhjes së Ramës në krye të PS.
  • Si ka mundësi - thoshte një i dytë, bile duke goditur kokën me grushta - që Rama të zgjedhë Metën President kur po ai Rama organizoi manifestimet e 21 janarit 2011, pikërisht për të larguar Metën e korruptuar nga qeveria? Harron ndoshta i mjeri peshk i kuq se i indinjuari i djeshëm Rama sot është Kryeministër, pikërisht për hir të aleancës me “të korruptuarin” Meta?
  • Një i tretë manifeston publikisht kundër votimit “… të një krimineli si President” me parrullën “Ti nuk je Presidenti im” - dhe ky peshk i kuq harron se pikërisht ai “kriminel” është personazhi i dytë i Shtetit, Kryetar i Kuvendit Popullor qysh prej 10 shtatorit 2013 !

Si ka mundësi që kjo sindromë të godasë kryesisht mlitantët; dashamirët dhe në një shkallë të gjerë publikun sehirbërës - deri edhe mediat, dhe të kursejë qëndrueshmërisht protagonistët e politikës? Çështje verbërie ndaj idealeve të ngushta partiake mund të përgjigjet dikush… thellësisht njerëzore, karakteristike e shpirtrave naivë - ja kthen tjetri…

Sidoqoftë, një gjë është e qartë: paçka se këto kategori gjallojnë dhe begatojnë në dy sfera krejt të ndryshme, thuaj të papërshkueshme, ato kanë nevojë të domosdoshme për njera-tjetrën - të parët për dorën që i ushqen me thërrime materiale, të dytët për qetësinë shpirtërore që çliron masa dekorative e peshqve të kuq që vërdalloset parreshtur në hauzin demokratik.

Veçse, çështja kryesore në këtë mes nuk është aspak si të përmirësohet kujtesa e peshqve. Përtej metaforës dhe në kapërcyell të sindromës, çdo mendje racionale kërkon një përgjigje ndaj pyetjes: cila do të jetë e ardhmja ime dhe e fëmijëve të mij në këtë vend? Pasi gjendja aktuale paraqitet si pakrye - me njërën apo me tjetrën forcë politike në qeverisje:

ndërkohë që pushteti mbron bilancin e vet të arritjeve ekonomike, pa dashur të shpjegojë se cilat janë burimet e vërteta që lejojnë të financohet kjo ekonomi, opozita tund flamurin e luftës kundër korrupsionit, trafiqeve të jashtëligjshme dhe krimit të organizuar, pa mundur të thotë se cilat do të jenë rrugët e ndershme të zhvillimit të saj të ardhshëm.

Së fundi - dhe për sê mbari, kush mê mirë se vetë peshqit e PPU mund të diskutojnë lidhur me këto tema?

5 Likes

Artikulli me pelqeu, veç une do ti thoja Xixes se njerzit vertet shprehen habi per zgjedhjen e Metes si president, por kjo/keto habi ishin thjesht emocione te çastit, pas 3 muajsh te gjithe do e harrojne e do vazhdojne rutinen perseri.

Natyrisht Pjer… deri sa të vijë ngjarja e rradhës dhe të shkaktojë përsëri habi apo indinjatë.
Përndryshe, si mund të kuptosh se ata vuajnë nga Sindroma e Peshkut të Kuq?

Eshte e vertete se sindroma e peshkut te kuq eshte mjaft e perhapur. Edhe per shkak te rolit qe media nuk luan. Jam kurioz si krahasohemi me publikun francez psh.

Mire, ja na i ktheve elasticitetin rrudhave te trurit te cilat politika mundohet kaq fort te na i hekurose. Tani cdo bejme? Cila eshte zgjidhja? Ca ke shtruar me siper me duket ne rastin me te mire antipaste. Ku e ke taven e barbunit?

ka nje tendence qe nga larg panorama perceptohet me teatrale se sa eshte, ndersa ne te vertete asgje nuk po ndodh ne albanie, e gjithe sjellja e shqupit eshte nje teater i modh histerik.

Na rrofsh ore Ceco për llafin e mirë dhe për begenisjen e antipastës.
Sa për tavën e barbunit, nuk më duket antidot i përshtatshëm për peshqit qeflinj të permanentit!
Kërko ndonjë gjë tjetër se çoç to bejmë për ta gjetur, hë xhan.

Do ta dish të vërtetën Albano?
Sa s’ka plasur ende lufta sheshit me kallashnikov, mediat e këtushme, në pêrgjithësi, as që rruajnë fare lidhur me ç’bën vaki në Albanie.
Pra ajo tendencë nga larg që përmend zotrote i takon perceptimit të emigrantëve si puna ime (kështu na quani apo jo? apo ndërkohë keni ndrruar emërtimin?)
A është teatrale ajo panoramë që percepton syri i emigrantëve: pse jo. Le ta pranojmë. Puna është se në ç’kategori e futin histerinë e Shqupit shqiptarët vendalinj: në komedi apo në tragjedi?

une e kam cituar dhe diku tjeter me pare, rradha e tragjedise ka kohe qe ka mbaruar, eshte koha e farses(tragji-komedise) por jo asaj te zgjedhjeve sic pretendon opozita e veteperjashtuar por e te berit opozite dhe politike qe nuk perfaqson kend pra kesaj forme te teatrit.
merr pershembull diskursin e republikes se vjeter e te re qe perdor basha rendom, a nuk jane keto fjalet e berishes nje per nje dhe a nuk jane po ashtu pasqyrim simetrik i termit rilindje, qe po ashtu perdori rama para 4 vjetesh.
Sepse qe te pretendosh nje republike te re duhet se paku te kesh dhe numrat, por a i ben dot numrat shqupi,
edhe ne skenarin me optimist per te, as qe behet llaf, pra kur termat nuk jane realiste, sigurisht qe kemi te bejme me teater, dhe te llojit me bajat madje.
a mund tia lejoje vetes ky vend te merret peng perseri nga aventuriere te tille te papergjegjshem, sigurisht qe jo…

Ti sbesoj se kishe si qellim permanent, brisqe, begenisje a englendisje. Dakort e morem vesh se na kujtove ato qe paskeshim harruar, por te harruarat nuk jane te paditura.
Qe ketu ku do vemi? Cer esht jom tu te pyt, pertaci, padituri a pazotesi? Cfaredo qe te jete nuk na zgjith pune them. Cdo bejme per te ardhmen tone dhe te femijeve? Te ardhmen e afert e/a te larget.
Ti mo u merzit me mua qe pyes.

sdi ose ankoheni, president flori keni

Thuj shyqyr qi e kemi memorjen e shkurten :smile:
Se pernryshe :frowning:

1 Like

E kam thene kushedi sa here, dhe e ritheksoj si gje me shume rendesi, qe proçesi i kujteses nuk eshte mekanik robotik siç rendom kujtohet. Kjo na dallon nga robotet, si çdo tjeter proces shpirteror, kujtesa eshte e interesuar, ne kujtojme dhe harrojme çfare desherojme te kujtojme dhe harrojme. Sigurisht tere kjo kryhet ne subkonshience, teorikisht dhe idealisht gjithçka e ndodhur eshte e rregjistruar, asgje nuk humbet, harresa eshte genjeshtare, llamburit ne drite genjeshtare ne raport dyfelor me kujtesen. Ne fakt harresa nuk llamburit, por obskurantit, kujtesa llamburit, duke krijuar keshtu qenien si loder drite-hije.

Fenomeni eshte me i gjere se politika shqiptare e mbas vitit 90-te (edhe gjeografia eshte me e gjere se ajo shqiptare, psh perfshin edhe Francen, meqe Blendi pyet), kjo ka fillu qe me disidencen e ngjallur ne kohe te Ramizit. Mbasi vdiq shok Enver natyrshem u ngjallen instikte disidente t’mdhoja se gogoli iku, dhe sot eshte “harruar” qe disidentet e atehershem shpresonin tek Ramizi “vallaj ky ka per ta kthy!”. Ishin po ata qe harruan e mbas do kohe filluan te thoshin per Ramizin “vallaj ky eshte me keq se Enveri!”. Pastaj harruan qe kishin brohorit si te marre Berishen ne stadjum e thane perseri te deziluzionuar qe “qeka me i keq se Enveri”. E keshtu me radhe me Nanon e me tej, e kush merrret me te deziluzionuarit e perjetshem qe gjithnje harrojne? Edhe ne kete rast modeli eshte pallimi, harrimtaret e perjetshem ankohen gjithnje si vajza te deziluzionuara qe i ka braktis dashnori, gjithnje harrojne, por asnjehere nuk harrojne te ngrejne kembet bige perpjete qe t’ua rrasi palluesi i radhes.

Keshtu xixe nese te pyesin: “po tani qe na sqarove, çfare te bejme?, çfare do te ndodhe? çfare pjate do hame mbas antipastes”. Pergjigja me e mire eshte: “Mbani gjithnje kembet lart per çdo eventualitet, do ta hani pa tjeter, e sigurte qe do ta hani, qef si n’karadak!”.

xixe po deshe material per shkrim me titull: “Metafizika e kujteses”, ka Niçja nje liber shum te mire, Bregsoni ka disa qe jane mrekulli fare, edhe Prusti si artist i moth ngambrapa qe shkon ngambrapa ne kohe, pastaj gjen edhe te tjere ronxhoboxho meqe mbas lager-it nazist eshte bere mode e detyruar demokratike muhabeti i permendores se kujteses.

Inkuizitor,[quote=“InkuizitoriMoth, post:14, topic:2306”]
proçesi i kujteses nuk eshte mekanik robotik siç rendom kujtohet. Kjo na dallon nga robotet, si çdo tjeter proces shpirteror, kujtesa eshte e interesuar, ne kujtojme dhe harrojme çfare desherojme te kujtojme dhe harrojme. Sigurisht tere kjo kryhet ne subkonshience, teorikisht dhe idealisht gjithçka e ndodhur eshte e rregjistruar, asgje nuk humbet, harresa eshte genjeshtare, llamburit ne drite genjeshtare ne raport dyfelor me kujtesen. Ne fakt harresa nuk llamburit, por obskurantit, kujtesa llamburit, duke krijuar keshtu qenien si loder drite-hije.
[/quote]

për mendjen time, kujtesa është jo vetëm e interesuar - sikundër thua - por edhe e manipulueshme . Zaten, pa shkuar larg, mjafton të lexosh të parin libër historie që të bie në dorë për t’u bindur.

Ndërkohë harresa - OK për raportin e ashtuquajtur dyfelor - nuk mendoj se është gënjeshtare apo obskurantiste (errësuese). Ajo është e domosdoshme - po aq sa edhe kujtesa, por më e vështirë për t’u manipuluar.

Ja përse, para ca kohësh, kam nxjerrë një shkrim të quajtur “Metafizike e harresës”. Bile ka dalë edhe tek PPU por ndërkohë - me ndryshimet e bëra - edhe arshiva është bërë çorap i shthurur.

xixe, ket shkrim tendin e kisha lexuar, e tani kujtohem se e paskam harruar :slight_smile:

tash kape ket tregimin e shkrimtarit t’moth, qe ka qene edhe felor i djathte, qelbesire sipas Stalkerit, Sarterit dhe Godardit:

Abeli dhe Kaini u takuan pas vdekjes së Abelit. Po ecnin nëpër shkretëtirë dhe njohën njëri-tjetrin nga larg, sepse të dytë ishin shumë shtatlartë. Vëllezerit u ulën perdhe, ndezën një zjarr dhe hëngrën. Rrinin në heshtje, ashtu sikurse njerëzit e lodhur kur mbaron dita. Në qiell rrinte pezull një yll, i cili akoma s´ishte pagëzuar me emër të vet. Nën shkëlqimin e flakëve, Kaini vërejti në ballin e Abelit vrragën e gurit dhe i ra kafshata, të cilën posa e kishte çuar te goja dhe e luti që t´ia falte krimin.
Abeli u përgjigj:

  • Më ke vra ti apo unë të kam vra ty? Nuk po më kujtohet më; ja ku jemi bashkë si dikur.
  • Tash e di se me të vërtetë ma ke falur- tha Kaini-, sepse të harrosh është të falësh. Unë do të përpiqem po ashtu ta harroj.
    Abel u gjegj ngadalë:
    -Ashtu është. Përderisa zgjatë brejtja e ndërgjegjës, zgjatë edhe faji.

J.L.Borges, Legjenda

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Shif me kujdes se e kam quajtur harresen genjeshtare jo ne kuptimin e vleres se saj per jeten, por ne kuptimin se kujtesa eshte absolute, nuk ka harrese, te gjitha gjerat qe kemi bere jane te regjistruara ne nje video, e cila vihet ne levizje ne çastin e vdekjes, kur len kete bote genjeshtare, boten e hijeve siç e quante Platoni. Ky eshte Gjykimi i Pertejme, ta ben koshienca jote, nuk ka asnje Zot a Djall qe e ben kete, gjyqin ja ben vetes. Per kete ka deshmi nga persona qe kane pesuar vdekje klinike, gjithashtu edhe deshmi te spiritualisteve, megjithse keta tani nuk para i beson njeri.

Un nuk kam frike nga erresira, obskurantizmi mesjetar dhe fashiste trima! Ekziston edhe nje drite e zeze, nga e cila kishin frike iluministet frenge, por jo Inkuizicioni dhe fuksat 5-leksh.

Mitologjia e lashte iraniane, nga e cila morren hebrejte konceptin e te mires dhe te keqes (dhe prej tyre tere zona e feve te pasardhura) kur ishin te internuar nga toke e Izraelit, ndriçon e tera nga drite e erresires, drite e zeze. Me vone do te sjell ca shprehje ne lidhje me kete. Do rilexoj edhe “Metafiziken e Harreses”, e ndoshta mund te them ndonje gje.

Kisha nje pyetje te rrezikeshme, pyetje obskurantiste: pse blogun e ke te ndalur ne temen “Metafizika e Ferrit”?

Lidhur me pyetjen e fundit:

Po të vesh re, ai blog është shfaqur në tetor 2007 .Asokohe, unë kisha ndër duar tekstin e librit tim (ai që u botua në 2015) - po në atë kohë datojnë edhe ndërhyrjet e mia të para në PPU. Pra ai blog u konceptua si një vend ku mund të botoja lirshëm dhe ku mund të komunikoja me lexuesin, lidhur me ato shkrime që kisha në sirtat apo në mendje. Veçanërisht, një lloj vitrine lidhur me librin tim - prandaj edhe emri.
Por me kohë vura re se suporti Blogger që përdorja ishte jo elastik dhe botimi i shkrimeve të reja bëhej gjithnjë e më i komplikuar. Ose duhej të ndrroja formatin brenda llojit Blogger (dhe të humbja faqosjen e më parshme) ose të ndrroja suportin informatik (dhe të humbja gjithë shkrimet - bashkë me emrin (domain) që është i rregjistruar).
Paralelisht, dolën mjete të tjera komunikimi - Facebook etj. Pra, mes njërit dhe tjetrit, e lashë pas dore blogun… shkrimet e fundit datojnë në vitin 2013, me “Metafizikë e Ferrit”.

Përse pikërisht “Metafizikë e Ferrit”? pasi asokohe, kisha projektuar të shkruaja disa shkrime të atij formati.
Kështu, para tij ka dalë “Metafizikë Patriotike” - po aq i gjatë sa i fundit (rreth 20 faqe A4). Aktualisht, jam duke punuar mbi katër tema të tjera që mund të quhen: “Metafizikë e së Keqes”, “Metafizikë historiografike”, “Metafizikë republikane” dhe “Metafizikë e së Majtës”.
Në konfidencë, këto 6 shkrime (dhe disa të tjera rreth e qark- tashmë të shfaqura në media) do të përbëjnë lëndën e librit që jam negociuar me botuesin tim në Tiranë dhe që do të quhet “Metafizikë e Qenies”.

mos ki merak, une, ti, dhe Zeri i Popullit (ne kete rast, Peshku Pa Uje), tha.

Na rrofsh ô Mav(e)ri…

kësaj rradhe hapur, e thënë drejt në ballë,
sikur mos të kishim, si do të bënim vallë?

P.S: këto vargje të improvizuara kasten për ty duhen kënduar me ritmin e atij vargut popullor:
Bir Selman i nënës ç’të të qaj më parë…

Mos e humb fiqirin po deshe: edhe pse pa shumë shkollë, populli ka ditur të këndojë në dymbëdhjetë rroksh - aleksandrin!

wow!!!

nje gervishtje fare fare e vogel, dhe menjehere te doli fshatarlliku poshte cipes se gjoja “qytetarit” te kulturuar.

you can take the man out of the village, but you cannot take the village out of the man, tha. Dukesh qe vjen nga nje familje e “edukuar” dhe me “kulture”.

po shyqyr qe te kemi ty, se ky blog qe kam qe ne 2006 qe e vizitoj, ka vuajtur shume pa mendjen tende te “ndritur” deri sa fillove ti te kontribosh me “perlat” e tua “intelektuale”.

Sa per fiqirin, ti ate e ke te humbur, dhe nuk ka France qe te ta sjelle. dukesh qe je nje cope fshatari injorant.