Siç u tha në pjesën e mëparshme opera Tristani e Isolda e Wagnerit është shëmbulli më i mirë i Praktikës së Sublimacionit në art, ushtruar në mënyrë të ndërgjegjshme dhe të qëllimshme nga autori që përjetoi në mënyrë paralele - në jetë dhe në fiksion krijues artistik duke u identifikuar me protagonistët e veprës tij -, dorëheqjen e vullnetshme nga dashuria mishtore e kësaj bote. Por në këtë rast sakrifica nuk bëhet si në rastin analog të Komedisë Hyjnore: për hir të dashurisë shpirtërore që vazhdon si seri e dytë filmi në botën e përtejme. Parajsa danteske dhe Nirvana wagneriane (me saktë shopenauriane) nuk janë e njëjta gjë; në fakt janë e njëjta gjë në vleftë absolute, por me shenja të kundërta. Nëse sipas vizionit dantesk ekziston një jetë tjetër me Beatriçen përtej kësaj jete pa Beatriçen, dashuria platonike midis Tristanit dhe Isoldës synon shkrirjen në një qënie unike androgjine përtej kësaj bote (ndryshe bashkimi mishtor do t’i risillte në këtë botë) që nuk jeton një jetë tjetër në atë botë, por “jeton” vetë Vdekjen në kuptimin e Hiçit sipas konceptit shopenaurian të Nirvanës (Nirvana budiste është gjë tjetër).
Bëhet fjalë për dora vetë “eros dhe thanatos” të Frojdit, pra vetë Frojdi me tërë idetë e tij novatore paralajmërohen nga një opera muzike klasike krejtësisht e mbruajtur nga dëshira seksuale, nga çdo pikpamje, jo vetëm si ideologji, kuptim dhe skenar, por edhe si teknikë muzikore. Në Preludin e operës Tristani e Isolda ndodhen të koncentruara në gjëndje të kulluar të gjithë elementët dhe motivet që karakterizojnë partiturën e tërë operës, ndërkohë që tre batutat e para të Preludit - i stërfamshmi Akordi i Tristanit (Tristanakkord) - përmbledhin si esencë tërë elementët dhe motivet në fjalë në një leitmotiv të vetëm (alias Akordi i Tristanit), i cili, siç do shihet më tej, përfaqson tërë esencën e veprës së Wagnerit, dhe shumë më tepër se kaq.
Për Akordin e Tristanit janë harxhuar lumej boje në gjithfarlloj interpretimesh, por një gjë është e sigurtë për të cilën të gjithë janë të një mëndje, që një palo akord vë në diskutim tërë muzikën tradicionale të trashëguar prej Klasiçizmit, duke i hapur udhën muzikës moderne: muzikës atonale (dodekafonia), rokenrollëqeve pop të temës Tralala-ja që po dëgjon, brënda në thes edhe xhazi. Fatkeqsisht nuk janë të gjithë të një mëndje që Akordi i Tristanit përfaqson pallimin e munguar të Tristanit (dhe të Wagnerit), siç duket ngaqë kanë mendim më të lartë për muzikën se për pallimin:
Në këtë video Quirino Principe thotë pak a shumë (dhe lidhur me këtë shkrim) se ekzistojnë 88 shpjegime nga studjozë të harmonisë për domethënien e Akordit të Tristanit. Sipas tij akordi në fjalë përfaqson erosin, është simboli muzikor i erosit. Prej këtij çasti historik rregullat tradicionale të harmonisë muzikore dhunohen vazhdimisht. Tristani e Isolda, pra Akordi i Tristanit, ndan në dysh krijimin njerzor, nësoj si ndan Testamenti i Vjetër prej Testamentit të Ri.
Ky akord, i njohur si akord i Tristanit, është fjalëkalimi, kodi shifrues i tërë muzikës moderne. … Nëse duam të përshtatim biografinë e Wagnerit katërcipërisht me punën e tij artitistike, mund të thuhet se çfarë ai nuk mundi të realizonte në jetën reale me Mathilde Wesendonck, është kristalizuar në akordin e Tristanit, …
Tërë llafet e Frojdit për Sublimacionin janë të koncentruara si esencë e sublimuar në këtë frazë thënë prej Wagnerit:
Dashuria në realitetin e saj të plotë është e mundur vetëm në kontekstin e seksit: vetëm si burrë dhe grua vdekatarët mund të dashurohen me të vërtetë, ndërsa çdo dashuri tjetër është shmangie e prejardhur prej saj, e që asaj i referohet, duke u përpjekur ta imitojë artificialisht.
